ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα, έχω ένα θέμα που με εμποδίζει πολύ στην καθημερινότητά μου. Νιώθω πως δεν μπορώ να ενταχθώ σε μία ομάδα. Πηγαίνω σε μία σχολή χορού και ενώ το ήθελα πάρα πολύ και μ' αρέσει τρελά, θέλω να σταματήσω γιατί νιώθω περίεργα σε σχέση με τους άλλους εκεί. Δηλαδή ας πούμε έχω αμηχανία πριν και μετά το μάθημα, νιώθω πως δεν έχω τι να πω. Γι' αυτό και πηγαίνω πάντα τελευταία στιγμή και φεύγω σχεδόν αμέσως. Κι αυτό με κάνει να φαίνομαι στα μάτια τους περίεργη πιστεύω. Ή κανονίζουν συνέχεια να βγουνε μετά κι εγώ δεν μπαίνω σ' αυτό το παρεάκι. Γιατί παρ' όλο που πολλές φορές ξέρω ότι θέλω κι ότι μπορώ να συμμετέχω, δεν το κάνω γιατί ξέρω πως άλλες φορές δε θα είμαι σε θέση. Και δεν εννοώ δε θα μπορώ για "φυσιολογικούς" λόγους, αλλά άλλες φορές μπορεί να έχω πάλι τη γνωστή αμηχανία.. και θα φανώ ακόμα πιο περίεργη. Γενικά, οποιαδήποτε "ανθρώπινη" συμπεριφορά πέρα απ' την "προγραμματισμένη" (το μάθημα δλδ χωρίς πολλά πολλά με τους άλλους) με φέρνει σε αμηχανία. Μόνο με την προγραμματισμένη νιώθω τέλεια, δεν ξέρω μπορεί να είμαι προγραμματισμένη κι εγώ..Γενικά πάντως πιάνω τον εαυτό μου να είναι περισσότερο σκεπτικός απ' τους άλλους και περισσότερες φορές.Ένα άλλο παράδειγμα, με πήρε προχτές μια κοπέλα με το αμάξι της για να με γυρίσει σπίτι. Και με ρώταγε διάφορα φυσιολογικά, τι κάνει το αγόρι σου, εμένα αυτό, πως το ένα, πως το άλλο και φυσικά απαντούσα, αλλά όχι όπως κάποια άλλη κοπέλα που θα τις έφερνε πιο κοντά αυτός ο διάλογος και θα γινόντουσαν φίλες ρε παιδί μου, επιφανειακά δεν ξέρω, αλλά σίγουρα θα έβγαιναν ή θα μιλούσαν στο τηλέφωνο. Εγώ όχι, σαν να το αποφεύγω, σαν να το φοβάμαι. Σαν να μη θέλω να γνωρίσουν τον πραγματικό αδιάφορα και βαρετό χαρακτήρα μου. Κάτι τέτοιο.Τις προάλλες έχουμε βγει με άλλους φίλους κι εγώ είμαι σε φάση.. άντε να περάσει ένα ακόμα δύσκολο 2ωρο και σήμερα.. Έχω και διάφορα προβλήματα αυτόν τον καιρό και ό,τι και να συζητούσαν μου φαινόταν ανούσιο. Όπου συμμετείχα και ανταποκρινόντουσαν θετικά ήταν σαν να έπαιρνα βραβείο και μετά ξανακούρνιαζα. Πολλές οι φορές φυσικά που απέφευγα να κοιτάω προς τη μεριά κάποιου μήπως και μου πιάσει την κουβέντα. Γιατί; Γιατί σίγουρα θα έλεγα κάτι βαρετό ή λάθος. Ή γιατί δεν ήθελα πραγματικά να βρίσκομαι εκεί εκείνη τη στιγμή. Και θα μου πείτε αυτό είναι δικαίωμά μου και φυσιολογικό κτλ. Ναι αλλά, αν γίνεται αυτό 7 στις 10 φορές; Γι' αυτό και πλέον αποφεύγω και τις υπόλοιπες 3.Και αυτό το πράγμα συμβαίνει χρόνια και τώρα είμαι 27 και νομίζω πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Ο φίλος μου θέλει να κάνουμε παιδί, πως θα κάνουμε παιδί όταν εγώ θα έχω ακόμα άλυτα θέματα με τον εαυτό μου; Και τι θα κάνω με το παιδί, θα αποφεύγω μέρη και καταστάσεις; Δε γίνεται, δεν είναι φυσιολογικό. Κι έτσι πάνε όλα πίσω και περνάνε τα χρόνια.Αν μπορείτε να με βοηθήσετε θα το εκτιμούσα πολύ.