19.5.2015 | 01:12
η Αλεξία...
ήταν έξυπνη και συμπονετική (Καρκινάκι βλέπεις!), ήταν η ψυχή της παρέας και όλοι την αγαπούσαν για αυτό... ήταν μικροκαμωμένη και παιχνιδιάρα, ήταν όμορφη και έλαμπε και αυτό το βλέμμα της.... αχχχχ αυτό το βλέμμα της, με έλιωνε... ήταν δυναμική και δεν το έβαζε κάτω... εκπλήρωνε τους στόχους της κόντρα στο κατεστημένο, όταν όλοι της έλεγαν ότι ήταν αδύνατο! Το Αλεξάκι ήταν ψυχούλα και είχε καρδιά διαμάντι, ήταν δυναμική και ενεργητικό μέλος σε διάφορες δράσεις... μα το πιο ακριβό δώρο που μπορούσε να σου κάνει ήταν να σε αγαπάει... γιατί η αγάπη της δεν σταμάταγε πουθενά και δεν "ξεθώριαζε" με το πέρασμα των ετών... και όμως έναν τέτοιο άνθρωπο πως τον δέρνεις? με ποια δικαιολογία σηκώνεις χέρι πάνω του? πως τον απαρνιέσαι μετά απο όσα έχεις περάσει μαζί του? εσένα φίλε, που ήταν η πρώτη σου αγάπη... πώς την ξεχνάς έτσι απλά? και τι δεν θα έδινα για να ήμουν εγώ στην θέση σου... δεν πειράζει εμένα όμως μου αρκεί να την έχω και μόνο φίλη... και νιώθω πολύ τυχερός που είμαι μέσα στην ζωή της.σε όλους αυτούς που την πλήγωσαν είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά σας εύχομαι κάποια στιγμή να καταλάβετε το λάθος σας...για μια ΦΙΛΗ που συνάντησα σήμερα μετά απο 7 χρόνια... Αλεξία είμαι δίπλα σου σε όλα...