Γλυκουλα μου δεν φανταζεσαι ποσο σε καταλαβαινω..κι εγω καποτε ημουν ετσι ακριβως..κατι σαν καταθληψη περνουσα και δεν μου εχει φυγει τελειως.Ουτε μιλουσα,κ οταν τυχαινε να βγω εξω και να πετυχω κανεναν γνωστο δεν μου εβγαινε φωνη!Ειχα συνηθησει να μην μιλαω παρα μονο στο σπιτι με τους δικους μου.Με τον καιρο το ειδα εγωιστικα..μια ζωουλα την εχουμε.Κανεις δεν ειναι ανωτερος σου.Ολοι ειμαστε ισοι.Να μιλας.Να λες τη γνωμη σου.Να κανεις οτι γουσταρεις,χωρις να φοβασαι τους αλλους.Η ζωη σου,σου ανηκει..<3
21.5.2015 | 15:54
Δεν ζω απλά υπάρχω
Δεν ζω..είμαι 22 χρονών και απλά δεν υπάρχει τίποτα. Δεν ξέρω τίποτα. Δεν μπορώ να μείνω σ' ένα σπίτι μόνη μου. Δεν μου έμαθαν τίποτα..και τώρα 22 χρόνων τι να κάνω...Τίποτα απολύτως..! Δεν ξέρω τι άλλο να πω...Δεν μπορώ να βγω έξω να δουλέψω..γιατί δεν μιλάω..και όχι ότι είμαι μουγκή ή κουφή..επειδή έτσι είμαι..άμα δε δουλέψεις δεν έχεις χρήματα και αν δεν έχεις χρήματα δεν έχεις φαγητό...και αν δεν έχεις φαγητό.....Πεθαίνεις....Ζω με τους γονείς μου και ποτέ δεν θα βγω απ' το "καβούκι" μου!!! Εκεί θα πεθάνω...μπορεί σ' ένα χρόνο σε 10 χρόνια ή σε 20 και πάει λέγοντας...
1
