ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετα απο δυο χρονια τελειωσε κ αυτο. Δικη μου αποφαση,δικο μου το ρισκο.ενα χρονο τσακωμοι,ρεζιλεματα σε μαγαζια, και καθολου ερωτας (απο μερους μου τουλαχιστον.)Αυτος; φυσικα το καλυτερο παιδι,ανωτερος, που μ αγαπαει και παντα ηθελε να ναι διπλα μου. Αλλα δε μου εβγαζε το 100%της εμπιστοσυνης μου και της εκτιμησης μου...αλλα ηταν φιλοτιμος,χωρις να απαιτω...το "καλο παιδι" που λενε. Του εκρουσα το καμπανακι του χωρισμου πολλακις. σκοτωνομασταν-τα βρισκαμε. Σκοτωνομασταν-τα βρισκαμε ξανα. Αλλα δεν ενιωθα οτι αυτος ειναι ο ανθρωπος μου. Παρατησα τον εαυτο μου για να ξενερωσει,γτ παρ ολες τις καταστασεις,αυτος εκει εμενε. Αλλα ειμαι σιγουρη οτι εμενε λογω ανασφαλειων. Δε μπορουσα να συνεχισω ετσι,πνιγομουν. Και δυο μηνες τωρα που ημασταν σε "διασταση" λεγοντας οτι μ αγαπαει και και να ξαναπροσπαθησουμε,σημερα (επιτελους) ηρθε η οριστικη ρηξη...αφου μου ευχηθηκε να παω να ψοφησω, απεδειξε ποσο ανωριμος ηταν-απ την 1η στιγμη-που μ ειπε σ αγαπω στην πρωτη βδομαδα...απ το να συνεχιζεται μια αρρωστημενη κατασταση,χιλιες φορες που τον "πληγωσα να συναισθηματα" του..θα του περασει!Νιωθω οτι μου εφυγε ενα βαρος!