2.6.2015 | 23:53
Γράμμα σε έναν ξενιτεμένο
Σήμερα αποπειράθηκα να δω ταινία. Όχι μόνη φυσικά. Με παρέα σε μια θερινή προβολή. Τα κατάφερα να είμαι συγκεντρωμένη σχεδοόν μέχρι το τέλος... ασυγκράτητα δάκρυα έβρεχαν για ανεξήγητο λόγο τα μάγουλά μου. Προσπαθώ να βρω πίσω τα όμορφα πράγματα που είχα, οπως το σινεμά. Αυτά που μου έκλεψες. Γιατί τα έκανα μόνο μαζί σου.Δε θέλω να βλέπω ταινίες αν είναι να μην είσαι εσύ στο κρεβάτι μου, ακούς?Όποιο σημείο του χάρτη κι αν διαλέξεις, για να περνάς τις μέρες σου, όλα εδώ θα σε θυμίζουν. Άφησες τα αποτυπώματά σου σ' αυτή την πόλη.Θα βλέπω τους φίλους σου στο δρόμο, θα κοιτάω τριγύρω μήπως σε δω, θα περπατάω το δρόμο προς το σπίτι που περπατούσαμε μαζί, θα σταματάω σ' όλες τις αγαπημένες μου κρυψώνες. Θα ψάχνω λίγη εφήμερη ευτυχία σε πάρτυ, θα χορεύω με αγνώστους, θα ψάχνω το πρόσωπο σου πίσω από κάθε σκιά κ μέσα σε κάθε καθρεύτη, αλλά δε θα το βρίσκω, και θα ξεχνιέμαι με ξένα πρόσωπα και ξένα χέρια...Θα κοιμάμαι στα μαξιλάρια που κοιμόμασταν, θα προσπαθώ μάταια να μυρίσω το άρωμα σου πάνω τους... αλλά δε θα το βρίσκω, και θα τα ποτίζω με αλκοόλ για να ναι πιο ανώδυνες οι νύχτες μου. Θα σε θυμάμαι την ώρα που ο πρωταγωνιστής κλαίει ή γελάει δυνατά, καιβουβά δάκρυα θα στάζουν μέχρι το πάτωμα, και θα με ρωτούν γιατί κλαίω κ θα τους απαντώ πως ήταν συγκινητική η ταινια...