ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι γυναικα. Ειμαι 27 χρονων.Πριν δυο χρονια εζησα εναν θυελλωδη ερωτα που με τραυματισε. Εφυγα στο εξωτερικο κ παλεψα για να σταθω στα ποδια μου. Οι δυσκολιες μεγαλες, πολλες φορες νομιζα αξεπεραστες:η εκμαθηση της γλωσσας, η αναζητηση δουλειας, η ελλειψη κοινωνικου περιβαλλοντος δεν ξέρω πως τα καταφερα. Επιβιωσα ομως κ καπου το πραγμα αρχισε να ισορροπει. Η μοναξια ομως μεγαλη. Ξένη μεσα σε ξένους. Πριν ενα μηνα μπηκε ενας αντρας στη ζωη μου αρκετα μεγαλυτερος μου.Το θεμα ειναι πως παροτι εδειξε ενδιαφερον απο την πρωτη στιγμη κ αρχισαμε να τηλεφωνιομαστε, να συζηταμε,να βγαινουμε κλπ. Η επικοινωνια ερρεε αβίαστα, οι συζητησεις με πολυ γελιο κ με κοινες αποψεις για τα περισσοτερα θεματα (η περιπτωση που ξεκιναει μια προταση ο ενας κ την τελειωνει ο αλλας. Το θεμα ειναι οτι καποια στιγμη εξαφανιστηκε για μια βδομαδα, δεν απαντησε καν σε καποια μηνυματα που του εστειλα κ μετα εμφανιστηκε με χιλιες δικαιολογιες κ εκανε οτι μπορρουσε για να μου αποδειξει οτι τιποτε δεν ειχε συμβει, τιποτε δεν ειχε αλλαξει.Πολυ περιποιητικος, πολύ ευγενικος, πολύ απ΄ολα. Μου μιλησε κ για το παρελθον του για μια σχεση του που ειχε λήξει προσφατα κ τον αφησε εκτεθειμενο συναισθηματικα αν κ με διαβεβαιωσε οτι το θεμα ειναι λήξαν γι αυτον ωστόσο στην πορεία ο ιδιος το επαναφερει κ το βαζει αναμεσα μας. Το δεχθηκα στην αρχή σαν ειλικρινή σταση απο μέρους του αλλα το γεγονος οτι συνεχεια το επαναφερει στο προσκήνιο με κανει να φοβαμαι να προχωρησω κ να ολοκληρωσω τη σχεση μας γιατι κ ο ιδιος παραδεχεται οτι ακομη δεν εχει συνελθει απο την προηγουμενη σχεση του κ οτι η γνωριμια μας ειναι κατι που δεν περιμενε σ αυτη τη φαση της ζωης του παροτι περναμε τελεια οταν ειμαστε μαζι. Ωρες-ωρες σκεφτομαι να αφησω τα πραγματα να εξελιχθούν κ οπου βγουν κ απο την αλλη φοβαμαι να προχωρήσω. Είμαι μονη μου σε μια ξένη χωρα, χωρις φιλους,χωρίς την οικογενεια μου κ φοβαμαι ότι οποια αποφαση κ να παρω θα ειναι λαθος κ δεν αντεχω πια τοση μοναξια..