ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παιδια το ξερω πως θα γελασετε αλλα εχω αναγκη να μιλησω καπου. Απο μικρη ονειροπολουσα συνεχεια, σκεφτομουν διαφορα σεναρια (τελειως κουλα) για να μην σκεφτομαι την πραγματικοτητα, ηθελα να ξεφευγω. Τωρα ειμαι 19 χρονων και συνεχιζω το ιδιο πραγμα αλλα νιωθω ασχημα και ντρεπομαι γιατι ειναι ενας μηχανισμος αμυνας που ως ενηλικας θα επρεπε να εχω σταματησει. Το θεμα ειναι οτι ολα αυτα που σκεφτομαι κι ονειρευομαι στη διαρκεια της ημερας ειναι τοσο εντονα που με κανουν να κλαιω γιατι ξερω πως δε θα πραγματοποιηθουν ποτε. Αισθανομαι ειλικρινα χαζη που τα σκεφτομαι αλλα δε μπορω να το ελεγξω. Πραγματα του τυπου οτι ειμαι πχ καποια αλλη, ζω την ταδε ζωη κλπ. Δε λεω, η φαντασια πολλες φορες με βοηθαει αλλα εχω φτασει σε σημειο να κλαιω και να ποναω εξαιτιας αυτων των σκεψεων. Ακουγεται αφελες αλλα με επηρεαζει καθημερινα.