ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το παρακάτω κείμενο δεν το λες εξομολόγηση αλλά δεν ξέρω και πως να το χαρακτηρίσω. Είναι σκληρό να φτάνεις στα 26 σου χρόνια και να βλέπεις πως δεν έχεις μέλλον στην ίδια σου τη χώρα.Από το 2006 στη δημοσιογραφία με "πτυχίο" ιδιωτικής σχολής αλλά πλούσιο βιογραφικό και μεγάλη εμπειρία. Όμως μέχρι εδώ, πλέον βολευόμαστε με εθελοντική αρθρογραφία σε sites καθώς τα εκατοντάδες βιογραφικά που έχω στείλει δεν τα διάβασε ποτέ κανείς.Χρόνια τώρα ακούω "υπομονή κανείς δεν χάνεται", μήπως είμαστε όμως η γενιά που θα χαθεί; Μήπως η "ευκαιρία" που περιμένουμε δεν θα φτάσει ποτέ; Δεν θέλω ένα μέλλον με voucher, διανομή φυλλαδίων και με 0 ένσημα. Θέλω απλά να προχωρήσω. Και εδώ έρχεται η ερώτηση του 1.000.000 ευρώ: Να φύγω για εξωτερικό;Τα αγγλικά μου είναι σχεδόν άπταιστα μήπως να εξασφαλίσω ένα αρχικό κεφάλαιο 1500-2000 ευρώ και να δοκιμάσω την τύχη μου κάπου αλλού; Η Σκωτία φαντάζει μια ρεαλιστική επιλογή και έχω ακούσει πως έχει αρκετούς Έλληνες. Να κάτσω εδώ να κάνω τι; Να φτάσω 36 και να μένω με τους δικούς μου και να πάρω αμπάριζα τα voucher; Συγνώμη αδέρφια δεν θα το άντεχα, δεν αντέχω την απραξία και δεν μπορώ ούτε μια ώρα παραπάνω δουλέματος.Θεωρείται πως ο στόχος μου είναι ρεαλιστικός; Δεν με ενδιαφερει, ας πλένω πιάτα στο Εδιμβούργο ας έχω αυτό που μου στερήσανε εδώ: την αξιοπρέπεια μου. Περιμένω γνώμες προτάσεις και ότι άλλο θέλετε.