ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κλασσικά βρεθήκαμε όλη η παρέα στο στέκι μας αφού σήμερα δώσαμε το προτελευταίο της εξεταστικής κι ο Κ ήρθε τελευταίος (πάλι κλασσικά) γιατί είχε πρόβα. Κι έφερε μαζί του τον Α, καινούριος στις πρόβες (και μάλλον χωρίς πολλούς φίλους..Η βραδιά κύλησε χαλαρά κι όμορφα...καταφέραμε να κάνουμε τον Α να νιώσει άνετα στην παρέα, διότι φαινότανε ότι ένιωθε κατώτερος επειδή ήταν απ τη Συρία..Το διαλύσαμε ηθελημένα αργά επειδή σπίτι θα 'πρεπε να διαβάσουμε.Εγώ βγήκα πρώτη έξω και ακολούθησε ο Α ενώ οι άλλοι πλήρωναν ακόμα κι αφού ήξερε πλέον ότι κανείς από μας δεν κάνει διακρίσεις και τον αποδεχτήκαμε χωρίς να σκεφτούμε στιγμή ότι είναι κατώτερος επειδή είναι από άλλη χώρα..για να σπάσω τη σιωπή τον ρώτησα από που είναι ρισκάροντας να μην νιώθει άνετα ακόμα...αλλά είπε ευχάριστα και μ ένα χαμόγελο ανακούφισης, ότι είναι από τη Συρία.Εγώ χάρηκα που είχε νιώσει άνετα μαζί μας (ένας θεός ξέρει πόσο ρατσισμό έχει βιώσει).. αλλά ξέροντας ότι γίνεται πόλεμος λυπήθηκα και φάνηκε στη μούρη μου οπότε ρώτησα αν είναι εδώ λόγω πολέμου και προφανώς απάντησε ναι.αφού τον κοίταξα για λίγο σα να του έλεγα ότι ντρέπομαι για το ανθρώπινο είδος που κάνει τέτοια εγκλήματα, (αντί να ρωτήσω αν η οικογένειά του είναι εκεί η εδώ, με σταμάτησε το ενδεχόμενο να είναι νεκροί και άλλα διάφορα) του είπα πως ελπίζω να είναι καλά οι δικοί του και να τελειώσει γρήγορα όλο αυτό..(κάπως κλισέ αλλά ειλικρινές και γενικό ώστε να μην τον έφερνε σε δύσκολη θέση)Τότε έγινε κάτι που δεν το πίστευα...για λίγο δε μιλούσε και με κοίταζε, μετά άρχιζε να βουρκώνει οπότε κοίταξε κάτω κι έκρυψε τα μάτια του με τα δάκτυλά του κι αμέσως μετά κάλυψε την απόσταση που μας χώριζε μ ένα βήμα και μ αγκάλιασε τόσο θερμά ....Τα 'χασα, τον αγκάλιασα κι εγώ ξαφνιασμένη...αφήνοντάς με και προσπαθώντας να σταματήσει τα δάκρυα μ ευχαρίστησε για την υποστήριξη και μου χαμογέλασε, όσο μπορούσε.Τότε βγήκαν κι οι άλλοι και υπονοώντας ότι όταν ξαναβρεθούμε την παρασκευή (μετά το τελευταίο μάθημα) θα ναι πάλι κι ο Α στην παρέα, χωριστήκαμε. Δε θα το πω στα άλλα παιδιά, είναι κάτι προσωπικό του, αλλά από τότε έχουν περάσει 3 ώρες κι ακόμα να κοιμηθώ...σκέφτομαι πόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι περνάνε τόσες δυσκολίες από την επιβίωση μέχρι θύματα ρατσισμού σε μια χώρα που ούτε εκείνοι θέλουν να είναι αλλά βρίσκονται αναγκαστικά. Και το πόσο ρατσισμό έχει φάει στη μάπα ο Α χωρίς να φταίει σε τίποτα το παιδί (είναι 22 κι υπόλοιποι είμαστε 21)Τι να πω?...Είθε να πάμε κάποια στιγμή μπροστά πριν αυτοκαταστραφούμε σαν είδος...καλημέρα!