21.6.2015 | 13:04
Μελαγχολική διαπίστωση;
Δε μου αρέσει που το παραδέχομαι, αλλά είναι γραφτό, φαίνεται, για κάποιους ανθρώπους να μένουν εσαεί μόνοι στη ζωή τους όσες προσπάθειες κι αν κάνουν (αν και δεν έχω κάνει τελικά τόσες πολλές).Και το άσχημο είναι ότι ανήκω σε αυτούς, αν και η αλήθεια είναι ότι η ελπίδα ακόμα βρίσκεται βαθιά μέσα στην καρδιά μου ότι κάτι μπορεί να αλλάξει (ελπίδα που τρεμοσβήνει βέβαια).Τι να πω, προφανώς δεν το ''χω''. Οι αγνές προθέσεις και η φιλοτιμία δεν αρκούν από μόνες τους για να ξυπνήσουν το ερωτικό ενδιαφέρον του άλλου φύλου. Επίσης, είμαι πάρα πολύ δειλός (μέχρι αηδίας) και για να κάνω κίνηση για μία κοπέλα που με ενδιαφέρει μπορεί να περάσουν μήνες ολόκληροι και τότε είναι πολύ αργά. Ή δεν κάνω κίνηση, γιατί είμαι σίγουρος για το αποτέλεσμα...Και τώρα που το σκέφτομαι η δειλία ίσως να είναι ο βασικός λόγος της μοναξιάς μου. Πόσες φορές προσέγγισα ερωτικά γυναίκες; Ουσιαστικά τρεις και ήταν δεσμευμένες (χωρίς να το ξέρω), συνεπώς η απόρριψη ήταν λογική. Άλλες δύο-τρεις περιπτώσεις γυναικών που μου άρεσαν τις φοβήθηκα και δεν το τόλμησα καν...Ξεπερνιέται η δειλία, όμως; Ή θα βλέπω τα χρόνια να περνάνε και θα βυθίζομαι ακόμα περισσότερο στη μοναξιά και στη μελαγχολία (ίσως και στην κατάθλιψη); Είμαι ήδη 25 και ερωτικά τίποτε! Τραγικό, ξέρω, αλλά είναι η πικρή αλήθεια!Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας και συγγνώμη αν έγραψα πολλά.