ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 18 χρονων και πλεον πρεπει να παρω τη ζωη στα χερια μου τις ευθυνες,τις υποχρεωσεις..Ειμαι αντιμετωπος ομως με μια απροσμενη κατασταση..μια κατασταση που δεν περιμενα να βιωσω. Ο αδερφος μου εχει αρχισει να σκαλωνει ή αλλιως να βγαινουν τα ψυχολογικα του προβληματα στη φορα. Δε μιλαει για τον εαυτο του μονο θελει να ακουει τους αλλους.Και σκεφτεται..σκεφτεται πολυ.Σιγουρα δε θελω να ανησυχησω τη μητερα μου γιατι εχει αρκετα προβληματα στο κεφαλι της και εξαλλου θα της φορτωνα ενα ακομη προβλημα που δεν θα μπορουσε να βοηθησει.Το προβλημα αυτο το γνωριζουμε εγω και ο αδερφος μου και καποιοι συγγενεις που ζουν κοντα μας(θείοι κλπ).Δεν ξερω τι φταιει.ισως παιδικα τραυματα αρχιζουν να το βασανιζουν και σκεφτομαστε να τον παμε σε ψυχολογο.Ειναι κατι το οποιο εχω επιλεξει να σπουδασω και εγω ο ιδιος και σιγουρα μπορω να τον βοηθησω με το δικο μου τροπο.Οταν αρχιζεις να του μιλας ,αρχιζει με τη σειρα το να ανοιγεται,αλλα θελει χρονο.Θελω να σημειωσω πως ηταν αρκετα μαγκακι μεχρι προσφατα και σχετικα νωρις-25 χρονων- αποφασισε εδω και 4 μηνες να ασχοληθει με τη θρησκεια.βεβαια παντα ηταν τελειομανης και υπερβολικος σε ο,τι εκανε και δεν του βγηκε σε καλο ολο αυτο (σχετικα με τη θρησκεια).Ηταν αρκετα προσκολλημενος σε αυτο και τωρα καταλαβε οτι ηταν λαθος του οπως χειριζοταν το θεμα.ΘΕλω να ξαναγυρισει στον παλιο του χαρακτηρα.Εχει κανει περα τους φιλους του με το δικο του τροπο,δε βγαινει,εχει κλειστει στον εαυτο του.Μου εχει τρομερη αδυναμια και πιστευω πως εγω μπορω να τον βοηθησω.Μπορω και ας ειναι μεγαλο βαρος(παντα βεβαια σε συνδυασμο με τη οηθεια ενος ειδικου)Ειμαι,πιστευω,αρκετα μικρος για τετοια βαρη,δεν ξερω καν αν μπορω να τα σηκωσω.Αλλα θελω οσο τιποτα να βοηθησω τον αδερφο μου οσο μπορω.Θα ηθελα καποιες συμβουλες σχετικες για οποιον γνωριζει πως να χειριστω την κατασταση.Ευχαριστω.