ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πραγματικά θέλω να φύγω και να πάω πολύ μακρυά! Είμαι μόνη μου εντελώς. Κάθε μέρα ξυπνάω και προσπαθώ να είμαι όσο πιο ήρεμη γίνεται, ψάχνω να βρω κάτι ενδιαφέρον να κάνω, προσπαθώ να καθυσηχάσω τον εαυτό μου , και πάντα καταλήγω να κλαίω. Και πάλι καλά που κλαίω εύκολα έτσι για να φεύγει η ένταση. Η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από 5 άτομα αυτήν την περίοδο. Τα υπερλατρεύω αλλά δεν μπορούν να καλύψουν το κενό, ούτε καν να τους μιλήσω δεν μπορώ. Τους γονείς μου , τον αδερφό μου, και δύο φίλες μου. Η μαμά καταστροφολογεί συνεχώς κάνω ότι μπορώ για να την ηρεμήσω και στο τέλος καταλήγω να αγχώνομαι και εγώ , άλλο που τσαντίζεται με το παραμικρό και φωνάζει συνεχώς. Μετά καταλήγει να τσακώνεται με τον μπαμπά για βλακείες. Ο μικρός αποβλακώνεται στο κομπιούτερ ή κάνει θόρυβο. Οι φίλες μου πάλι, είναι σε εντελώς άλλη φάση, κανονίζουν που θα πάνε για καφέ το Σάββατο. Το χειρότερο είναι όταν κανονίζουμε να κάνουμε πράγματα με δική τους πρωτοβούλια και τελευταία στιγμή τα ακυρώνουν, γιατί βαριούνται. Θα μου πεις τι κάθεσαι κάνε κάτι να γνωρίζεις κόσμο...Αλλά εδώ που μένω σκέτη ερημιά είναι, και δεν θα ζητούσα έτσι που είναι τα πράγματα λεφτά για βόλτα. Νιώθω εντελώς μόνη, μάλλον είμαι... Θα ήθελα πολύ κάποιον να με αγκαλιάσει, να με ακούσει, κάποιον που να μπορώ να κλαίω μπροστά του, κάποιον που να επικοινωνούμε πραγματικά και όχι να κρυβόμαστε. Το αξίζω και με το παραπάνω αλλά δεν το βλέπω στον ορίζοντα, μόνο δέντρα βλέπω...Έχω κολλήσει εδώ και δεν μπορώ να κάνω τίποτα, είμαι εντελώς στάσιμη. Το πως δεν μπορώ να κάνω κάτι με σκοτ΄΄ωνει...