ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σχεση δυο χρονων. Την τελειωσα εγω. Φταιγαμε και οι δυο ομως λιγο η πολυ δεν εχει σημασια. Τεσσερις μηνες τωρα κοιμαμαι και ξυπναω με τη σκεψη σου.. Ολες τις φορες που με αποχαιρουσες με ενα φιλι και μια σφιχτη αγκαλια καθως με αφηνες σπιτι. Που βλεπαμε παντα αγκαλιασμενοι κατω απο τα σκεπασματα τις ταινιες που διαλεγα παντα εγω και εσυ δεχοσουν με χαρα να δεις. Μου λειπει το αγγιμα σου η φωνη σου η ασφαλεια της αγκαλιας σου. Ο κυνισμος σου η ειρωνεια η δυναμικη των αποψεων σου ακομα και αυτα μου λειπουν.. Ο τροπος που δοκιμαζες με ενθουσιασμο οτι φαγητο εκανα και παντα ελεγες οτι ειναι τελειο ακομα και αν δεν ηταν και ζητουσες και δευτερο πιατο. Ολα τα βραδια που εβγαινα χωρις εσενα και επαιρνες να δεις αν εφτασα καλα σπιτι. Τα θελω πισω ολα αυτα! Πως να στο πω ομως; φοβαμαι την αντιδραση σου, τρεμω μηπως με αρνηθεις και ολο το αναβαλλω. Ειμαι μια δειλη που δεν ξερει τι να σου πει για να σε κανει να καταλαβεις ποσο σ αγαπαει.. Εισαι ο ανθρωπος μου το σημειο αναφορας μου ο λογος που ακομα νιωθω εστω και αν ποναω.. Πως να σε κανω να τα δεις ολα αυτα ξανα; πως; φοβαμαι....