ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

περίμενα τόσα χρόνια αυτή τη στιγμή και τώρα το κάνω αγγαρεία σχεδόν, πιέζομαι για να τον φιλήσω...υπάρχουν στιγμές που μ αρέσει και άλλες που θέλω να τελειώνει και απλά να με πάρει αγκαλιά...δε μου βγαίνει το ερωτικό ρε παιδιά καλά... Μπορεί να μην είναι ο κατάλληλος αλλά κουράστηκα να περιμένω τον κατάλληλο, μέχρι και κατάθλιψη έπαθα...με ρωτάει αν μου αρέσει και του λέω ναι, αλλά δεν είμαι στο ναι, είμαι στο γιατί όχι. Νιώθω να με χλευάζει ο ίδιος μου ο εαυτός, αυτός ήταν ο συγκλονιστικός έρωτας που περίμενα; Είμαι σε δίλημμα, να τον αφήσω και να βυθιστώ πάλι στη μιζέρια μου ή να μας δώσω μια ευκαιρία να μάθουμε ο ένας τον άλλον καλύτερα και ίσως έρθει ο έρωτας στην πορεία μέσα από την τριβή; Δε ρωτάω για να μου απαντήσετε, αν και θα δεχόμουν ευχαρίστως μια γνώμη. Είμαι 23, είναι ο πρώτος μου, μ αρέσει αλλά δεν τρελαίνομαι...δε θέλω να γυρίσω στη θλίψη, να συμβιβαστώ; Μου λείπει πολύ η συντροφικότητα...