ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 22 και ειμαι με καποιον 4 χρονια σχεδον..ειναι η πρωτη μου σχεση, ο πρωτος ανθρωπος που αγαπησα και δοθηκα σε εκεινον ολοκληρωτικα. Σχεση ομορφη, με αμοιβαια αισθηματα και εμπιστοσυνη. Οσο περνα ο καιρος ομως, συνειδητοποιω πως σιγα σιγα μας φευγει ο ερωτας.. Και απο μενα και απο εκεινον. Το καταλαβαινω και στν εαυτο μου. Δε νιωθω οπως παλια. Και εκεινος δε με ζητα οπως παλια και το δειχνει..Το χειροτερο ειναι οτι δεν ειμαι σιγουρη για το πως αισθανομαι πλεον, και μου βγαινει και ενα παλιο συναισθημα που ειχα για καποιον ξανα στην επιφανεια. Ειμαι απιστευτα μπερδεμενη, δε ξερω τι να κανω με το αγορι μου, γιατι τον αγαπω και δε θελω να χωρισουμε, θελω να προσπαθησω να ανανεωσω αυτη τη σχεση. Δε θελω να τα παρατησω ετσι απλα, οχι επειδη εχουμε περασει πολλα μαζι, αλλα γιατι μ εκεινον ειμαι ο εαυτος μου, νιωθω ολοκληρωμενη και ηρεμη. Γιατι ομως μας συμβαινει ολο αυτο? Και απ την αλλη αναρωτιεμαι γτ αρχισε να ξαναβγαινει στν επιφανεια τ παλιο μ κολλημα.. Ημουν σιγουρη οτι δεν υπηρχε πια κατι αλλο μεσα μου...Νιωθω ασχημα, στενοχωριεμαι αλλα δεν ειναι τιποτα ξεκαθαρο, γιατι κατα βαθος αγαπαω τον συντροφο μου και στενοχωριεμαι πολυ στην ιδεα οτι θα ζουσαμε χωριστα. Εσεις τι πιστευετε? Ειναι φαση επειδη ειναι πρωτη σχεση? Ειναι της ηλικιας? Ειναι η φυσικη ροη σε καθε σχεση απο ενα σημειο και μετα?...