ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειχα γραψει και τις προαλλες σχετικη εξομολογηση ( http://www.lifo.gr/confessions/view/202906 ). Το αγορι μου ειναι ασχημα οικονομικα και δυστυχως θα εκανα να τον δω περιπου 40 μερες. Σκεφτομουν λοιπον να παω μια μερα στην πολη του να του κανω εκπληξη. Τελικα τα κανονισα ολα, συνεννοηθηκα με τον κολλητο του και δεν υποψιαστηκε τιποτα. Χτες το πρωι, ξεκινησα απο το σπιτι μου για τα ΚΤΕΛ, πηρα το πρωτο προς την πολη του και οσο πλησιαζα η καρδια μου χτυπουσε πιο δυνατα. Δεν με ενοιαζε η αποσταση, οι ωρες, η αφορητη ζεστη και η ταλαιπωρια. Μονο τον σκεφτομουν. Παραλληλα μιλουσαμε με μηνυματα και του ελεγα οτι βρισκομουν στο κεντρο με τις φιλες μου, πως κανω υπομονη και πως ειμαστε μια μερα πιο κοντα στο να βρεθουμε. Μολις εφτασα, ο κολλητος του ηταν ηδη εκει να με παραλαβει και να με αφησει στο σπιτι του. Του χτυπαει το κουδουνι, του λεει κατεβα λιγο ρε να σου πω, και φευγει. Και ξαφνικα, κατεβαινοντας τη σκαλα, στα μισα, με βλεπει. Του πηρε μερικα λεπτα να καταλαβει τι του συνεβαινε, κατεβαινε στην αρχη διστακτικα και μετα γρηγορα. Με αγκαλιασε σφιχτα και με φιλουσε επι 10 λεπτα. Δεν ειχε λογια να μου περιγραψει ποσο ευτυχισμενος ηταν που με ειδε, ποσο σημαντικο ηταν για αυτον αυτο που εκανα, και πως μετετρεψα μια ασημαντη και βαρετη για αυτον μερα, σε μια πανεμορφη μερα που θα θυμαται για παντα. Σημερα το μεσημερακι εφυγα, για να μην ειμαι βαρος και στους δικους του, πανευτυχης. Ακομα χαμογελαω. Το προσωπο του οταν με ειδε απροσμενα, και η αγκαλια του την οποια ονειρευομουν τοσες μερες, ηταν για μενα απλα κατι ανεκτιμητο..