ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο πατέρας μου απο τα 12 του με το που τελείωσε το δημοτικό, έφυγε για Αθήνα για να τελειώσει κάποια σχολή για ένα καλύτερο μέλλον. Έμενε σε συγγενείς αλλά παράλληλα με την σχολή εργαζόταν άρα δεν έζησε την ηλικία του επειδή έπρεπε να εργαστεί... Στα 23 του επέστρεψε πίσω, την στιγμή που μένοντας Αθήνα θα μπορούσε να έχει ένα πολύ καλύτερο μέλλον πρίν 35 σχεδόν χρόνια, και ούτε είχε κάποια στρωμένη εργασία εδω.... Έχει έναν μικρότερο αδελφό 2-3 χρόνια, που ήταν η τρελή αδυναμία των γονειών και ο πατέρας μου απλά έτυχε να γεννηθεί μέσα σε αυτήν την οικογένεια και δεν του έδιναν καμία σημασία, αλλά όλοι είχαν σαν θεό τον μικρότερο γιο... Το αστείο είναι οτι και αυτός τον βλέπει σαν θεό, κρέμεται απο τα χείλη του και την δική του/μας οικογένεια που έχει δημιουργήσει δεν τον απασχολεί καν.. Αν θελήσει να κάνει κάτι, θα πάρει την άδεια και απο τον αδελφό του και αν πει οχι, φυσικά δεν θα γίνει κάτι!...Εν τω μεταξύ, το πρώτο του καινούργιο αμάξι, μετά απο ένα μεταχειρισμένο, το πήρε πριν 5 χρόνια περίπου, καλή μάρκα δεν λέω ποια, γύρω στα 18-20,000 αλλά το προσέχει, του φέρεται σαν να έχει αγοράσει φεράρι.. Τρελό πράγμα, να θέλει να παρκάρει και να πρέπει να έχει τουλάχιστον 1,5 μέτρο κενό μπρος-πίσω, να κάνει τεράστιες μανούβρες να για ξεπαρκάρει την στιγμή που μπορεί να το κάνει ευκολότερα και όταν λέω να το κάνω εγω απλά αρνείτε (είχα γράψει και αυτήν την εξομολόγηση http://www.lifo.gr/confessions/view/203712), φυσικά συνεχίζει με σθένος να αρνείτε να μου δώσει το αμάξι και να οδηγήσω μόνη μου, επειδή καταβάθος φοβάται οτι θα του το τρακάρω.... Συμπεριφορά 20χρονού που έχει έρωτα με το νέο του αμάξι...Και πιστεύω οτι έκανε οικογένεια απλά και μόνο για να έχει μια γυναίκα να τον ταίζει, πλένει κλπ. και έκανε και ενα παιδί με την ελπίδα να του βγω αγόρι αλλά ατύχησε...Αλλά αυτό το τρελό κόλλημα που έχει με τον αδελφό του και με το αμάξι-λες και θα το πάρει μαζί του-, αλλά και τα άλλα περιστατικά που είχα περιγράψει στην προηγούμενη εξομολόγηση με έχουν φτάσει στο σημείο να μην με ενδιαφέρει καν σαν άνθρωπος.. Σαν να είναι κάποιος άγνωστος που απλά μένουμε στο ίδιο σπίτι-με την μάνα μου δεν το έχω αυτό... Δεν αντέχω άλλο να κλαίω και να στεναχωριέμαι επειδή δεν με εμπιστεύεται σε τίποτα και αυτός απλά να είναι ένας τείχος αλλά και ψεύτης....Μέσα μου έχουν παγώσει τα πάντα...Δεν με ενδιαφέρει αν θα πεθάνει αυτήν την στιγμή, δεν με ενδιαφέρει αν είναι καλά ή οχι, απλά να μην με ενοχλεί και να μην ασχολείτε μαζί μου... θα μου πείτε πως δεν πήρε αγάπη απο τους γονείς του και έτσι δεν έχει να δώσει αγάπη..... Προσπαθώ και ελπίζω να φύγω σύντομα απο εδω και μακάρι να μην επιστρέψω ξανά... Αν χρειαστεί βοήθεια, έχει τα αγόρια του πολυαγαπημένου του αδελφού που είναι και αγόρια και θα τα εμπιστεύεται και τα θέλει περισσότερο απο εμένα...Και ώρες-ώρες σκέφτομαι αν είμαι απο γεννησιμιού μου στριμένη ή αν οι συνθήκες με έφτασαν εκεί...Ο καθένας όπως στρώνει κοιμάτε, άρα καλά κάνω και έχω αυτήν την αντίδραση και το πάγωμα απέναντί του επειδή ΑΥΤΟΣ το προκάλεσε --- ταυτίζομαι.Είμαι απλά μια εγωιστική στρίγγλα --- δεν ταυτίζομαι.*Συγχώρεση δεν υπάρχει για μένα μετά απο 2-3 επαναλαμβανόμενα περιστατικά τα οποία τα κάνεις επίτηδες, εξού και τα ''επαναλαμβανομενα''.