ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πηγα να χωρισω τον φιλο μου επειδη ξεκινησε παλι τα χαπια. Εχει βαρια καταθληψη, με υπολειμματα απο τασεις αυτοκτονιας. Τα χαπια ομως τον κανουν αλλον ανθρωπο ρε γαμωτο, οχι αυτον που γνωρισα και ερωτευτηκα, εναν ανθρωπο που φερεται σαν να μην τον νοιαζει και να μην τον ευχαριστει τιποτα, ενα ζωντανο αγαλμα. Καιγεται η καρδια μου να τον βλεπω ετσι. Και μισω τον εαυτο μου για το γεγονος οτι ειμαι και εγω ενας λογος για τον οποιο ξανααρχισε να τα παιρνει. Με αγαπαει αφορητα και το ξερω, αλλα του προκαλω ανγχος. Δεν ξερω πως και τι να σκεφτω. Δεν ειναι πολυ εγωιστικο να τον χωρισω επειδη εγω δεν μπορω να ειμαι σε σχεση με καποιον χωρις συναισθηματα, ακομα και αν ξερω οτι πισω απο την πετρινη στρωση υπαρχει οτι πιο γλυκο και ομορφο εχω γνωρισει? Πρεπει να το αντεξω και να προσποιηθω οτι δεν με πειραζει, γιατι οντως τον αγαπω ατελειωτα? Και το πιο σημαντικο ειναι πως εαν τελικα αποφασησω να απομακρυνθω, ενας θεος ξερει τι θα κανει. ''Σε παρακαλω μην φυγεις, ακομα και αν δεν με αγαπας πια, προσποιησου πως ολα ειναι καλα, πως θα ερθεις να με δεις σε λιγο καιρο και πως θα κοιμαμαι αγκαλια σου καθε βραδυ. Σε παρακαλω προσποιησου γιατι δεν ειμαι ετοιμος να το αντιμετωπισω'', ηταν τα λογια του οταν του ειπα πως κατι στην σχεση παει στραβα. Κοντα του θα ειμαι παντα να τον στηριζω, αλλα αγαπω τον ανθρωπο και οχι τον χαρακτηρα που δημιουργουν τα αντικαταθληπτικα. Τι να κανω?