ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν δεύτερα δημοτικού ,καθώς πηγενα σχολείο σε χωριό και μάλλιστα εξαιρετικά μικρό το σχολείο ηταν σχεδόν αρχαίο.Οι τουαλέτες ηταν μόνες τους ξεχωριστά απο το κτιριο με τις αίθουσες.Σε ενα διάλυμα λοιπόν ήθελα να πάω είπα στις φίλες μου νσ έρθουν μαζί μού αλλα δεν ήθελαν, δεν μπορούσα όμως να κρατηθω και αποφασησα να πάω μόνη μου, καθώς ντρεπόμουν να διακοψω αργότερα το μαθημα.Να σημειωσω οτι δεν είχαν ουτε κλειδί, αλλά επειδή ήμασταν ίσα ίσα 20 παιδιά σχεδόν κανένας δεν πηγενε καθώς συχενονταν .Αφού λοιπον πήγα και αρχησα να κατουραω αποφασισμενη πως αν ακούσω κάποιον θα φωναξω άκουσα βήματα φώναξα,με άκουσαν και κατάλαβαν οτι ηταν κάποιος μέσα αλλά εξι αγόρια απο άλλες τάξεις άνοιξαν την πόρτα γνωρίζοντας οτι ήμουν μέσα, κάτι που ουτε μου πέρα σε απο το μυαλό οτι θα τολμούσαν να κάνουν, ήμουν και μικρο παιδάκι τοτε που να σκεφτώ πονηρά, τέλος κάρφωσαν τα μάτια τους στο αιδοίο μου εγώ είχα παγώσει άρχισαν να γελαν έκλεισαν την πόρτα με δυναμη κι άρχησαν να τρέχουν.Εγώ πέθανα απο ντροπή και φόβο το θέμα δεν μαθεύτηκε αποφασησα μην το πω πουθενά ντρεπόμουν να το μάθουν κι άλλοι ,ουτε στους γονείς μου δεν το είπα. Το αίμα μου είχε αρχίσει να στραγγίζει απο πάνω μου εκείνη την ημέρα όμως δεν πήρε άλλες διαστάσεις.Δεν μπορώ να το ξεπεράσω με τίποτα το θυμάμαι και κλαίω ουτε αυτά τα αγόρια οθέλω να ξανά αντικρισω