ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ωραία η λογική και χρήσιμη (να 'ναι καλά ο Αριστοτέλης) αλλά είναι βαρετή. Το παράλογο είναι πάντοτε πιο όμορφο, πιο τραγικό. Μου προκαλεί ένα δέος. Μένω μετέωρη να θαυμάζω τη φαντασία που μου λείπει, την επιμονή του παράλογου να μην είναι είναι κάτι προσδιορίσιμο, κάτι να χωράει σε λέξεις. Να μην μπορεί να μπει σε ένα καλούπι, να παραμένει ξεχωριστό φευγαλέο και ατέρμονα επαναλαμβανόμενο. Αναρωτιέμαι αν κι αυτή καμιά φορά ζηλεύει λίγο τη λογική, που πάντοτε ξέρει τι της γίνεται και που βαδίζει, που μοιάζει τόσο σίγουρη αναλύοντας όσα εκείνη δημιουργεί εύστοχα, εντοπίζοντας τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες του παραλόγου. Όμως,καημένη λογική, δεν έχεις τόση γοητεία όσο το παράλογο.Εκείνο δεν έχει τετραγωνάκια και λέξεις, είναι απρόβλεπτη ²(δεν βρίσκω την άνω τελεία που τόσο αγαπώ) και πόσο βαριόμαστε να προβλέπουμε τα μελλούμενα κι εκεί εσύ ξέρεις με εκνευριστική ακρίβεια τι θα γίνει! Μπορεί να είσαι δίκαιη, αλλά ας το παραδέξου το, το παράλογο σου λόγο ύπαρξης, μιας και σκαρώνει τόσες, ας πούμε, αταξίες. Είναι τόσο αστεία παράλογα καμωμένος ο ανθρώπινος κόσμος που σχεδόν θέλω να κλάψω από πόνο όταν σκέφτομαι μέσα στον παραλογισμό τους ποιοι ευνοούνται, έτσι για πλάκα. Και πόσοι άλλοι γεννιούνται για να πεθάνουν μονίμως πεινασμένοι κι εργαζόμενοι για να μπορώ να κάθομαι εγώ να γράφω τις αρλούμπες μου καλή ώρα. Νομίζω ότι δεν πρέπει να τον παίρνω πολύ στα σοβαρά, δεν βγάζω άκρη, ούτε με τους άλλους βγάζω άκρη πλέον,ούτε... ούτε... ούτε... Πάντα, το 'χα απορία πως μερικοί δεν αναρωτιούνται ποτέ κι απλά ζούνε τόσο φυσικά τη ζωή τους. Πώς μερικοί δεν αντιλαμβάνονται ούτε το παράλογο ούτε το λογικό κι αντέχουν να ζουν χωρίς εσωτερικές απορίες,δίχως μάχες μέσα τους. Οφείλω να ομολογήσω πως τους ζήλευα, παράλογοι κι ασυνείδητοι με μια φυσικότητα χωρίς υπεραναλύσεις, χωρίς... χωρίς... χωρίς... Προσπάθησα ματαίως να τους μιμηθώ με αποτέλεσμα να μην είμαι ούτε εγώ ούτε εκείνοι.Μπερδεύτηκα χειρότερα σε βαθμό που πλέον δεν εγγυώμαι ότι το σωστό και το λάθος για μένα δεν είναι μια αξεχώριστη μάζα. 'Ετσι μέσα στον παραλογισμό συνεχίζω να ζω, να έχω μια ταυτότητα, ένα όνομα και να καταλαμβάνω έναν όγκο (ρευστός κι αυτός) να πιάνω τα δάχτυλα μου για να ξέρω πως υπάρχω και μετά από λίγο ούτε αυτό να με νοιάζει. Τελικά, όντως(;) είμαι απλά μια ροή, μια φευγαλέα ροή, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο σκοπό, ένα προϊόν τυχαίο που μια μέρα έτσι τυχαία δεν θα αποτελεί ούτε ένα τόσο δα κομματάκι ιδέας. Δεν θα 'χω σημασία, όπως ούτε τώρα έχω, ας είμαι ειλικρινής.