Ήμουν/ίσως είμαι ακόμα, αλλά σε μικρότερο βαθμό, σαν εσένα.Πέρα απ' όσα έχουν γραφτεί ήδη, έχω να προσθέσω τα εξής: βγες έξω. :DΚι όταν λέω βγες έξω δεν εννοώ απαραίτητα για ποτό ή για καφέ, στολισμένη κι έτοιμη για δημόσιες σχέσεις. Βγες για βόλτα, ακόμα και μόνη σου, μια μέρα που θα μπορούσες καλλιστα να μείνεις σπίτι. Πάνε κάπου όπου πιστεύεις ότι δε θα περάσεις και τόσο καλά και ίσως εκπλαγείς θετικά. Πάρε κι ένα βιβλίο μαζί και άραξε κάπου... Ποτέ δε ξέρεις. Επίσης, σίγουρα θα έχεις κάποιο χόμπι ή τελοσπαντων μια ασχολία που σ' ευχαριστεί περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο. Κόλλησε σ' αυτό και δες αν μπορεί να σ' οδηγήσει και σ' άλλες δραστηριότητες, παρεμφερή ή κι εντελώς διαφορετικές. Ειδικά αν γραφτείς σε κάποια ομάδα/μάθημα/σεμινάριο, σίγουρα θα γνωρίσεις άτομα με κοινά ενδιαφέροντα.Και τέλος, διασκέδασε το και μείνε ειλικρινής. Δεν είναι παιχνίδι γνώσεων, ούτε διαγωνισμός προσωπικοτήτων... Αν κάποιος περιμένει από 'σένα πιο "ψαγμένες"και βαθυστόχαστες απαντήσεις στα θέματα του, είτε αυτός είναι η σχέση σου είτε ένας απλός φίλος, τότε κατά 90% περιμένει να ακούσει κάτι συγκεκριμένο που δεν οφείλεις να μαντέψεις. :)
24.8.2015 | 02:25
.
Αγαπητοί, θα ήθελα να ακούσω απόψεις.Ειμαι 25 ετών, αλλά γενικά μου λείπει η όρεξη για ζωή. Πολύ πιθανόν να είναι ψυχολογικό.Έχω μία δουλειά, μένω μόνη μου, δεν έχω όμως φίλους. Είμαι αρκετά ντροπαλή, θα έλεγα φοβιτσιάρα, δεν κάνω δραστηριότητες, οπότε σπανίως κάνω γνωριμίες, και όσες έχω κάνει ως τώρα (π.χ. από σχολή) με τους περισσότερους δεν έτυχε να ταιριάζουμε, με άλλους υπήρξαν ίσως λάθος χειρισμοί, οπότε και εχω καταλήξει να μην έχω φίλους.Αν τύχει λοιπόν να κάνω μια γνωριμία, σχεδόν δεν μιλάω, μόνο ακούω. Πολλές φορές νιώθω οτι δεν έχω κάτι να πω πάνω σε κάποιο θέμα, μάλλον επειδή δεν με απασχόλησε στο παρελθόν οπότε και δεν το έχω σκεφτεί ώστε να σχολιάσω. Αλλά και επειδή μου έχει τύχει να σχολιάσω βεβιασμένα κάτι το οποίο δεν είχα σκεφτεί καλά πρώτα, και τα αποτελέσματα ήταν εναντίον μου (είπα βλακείες ας πουμε) μιας και έκανα μια βιαστική κρίση...Μην φανταστείτε πως είμαι ένα τελείως ξενέρωτο, άβουλο πλάσμα. Και πλάκα θα κάνω οταν έρθω κοντά με κάποιον, και συμπαράσταση μπορώ να προσφέρω κτλ. Απλώς προτιμώ με αγνώστους (ή με γνωστούς που δεν κάνω ιδιαίτερη παρέα, π.χ. τους συναδέλφους μου) να κρατάω ας το πούμε χαμηλό προφίλ. Προσπαθώ να δείχνω ενδιαφέρον σε διάφορες συζητήσεις, δεν θέλω να περνάω ως σνομπ, απλώς όπως ίσως καταλάβατε από τα παραπάνω, δεν έχω ασχοληθεί με πολλά και διάφορα θέματα στην ζωή μου.Πρόσφατα βγήκα από μία σχέση ακριβώς επειδή δεν μιλούσα πολύ, και όταν πιεζόμουν να μιλήσω μάλλον έβγαιναν βλακείες από το στόμα μου, με αποτέλεσμα να μου λέει κουβέντες του τύπου "είσαι επιφανειακη, ανόητη, αδιάφορη για τα παντα, δεν σκέφτεσαι τίποτα από μόνη σου, μου σπας τα νεύρα έτσι..." κτλ. Φυσικά και εγω θιγόμουν με αυτά και τσακωνόμασταν επειδή "δεν θα έπρεπε να θίγομαι, αφού αυτή είναι η πραγματικότητα", οι κουβέντες που μου έλεγε δηλαδη, με αποτέλεσμα να απομακρύνομαι από εκείνον και να μην μπορώ εν τέλει να του ανοιχτώ, να είμαι ο εαυτος μου... Πώς μπορεί κάποιος να εμπιστευτεί κάποιον ολοκληρωτικά οταν τον πιέζει και τον προσβάλλει συχνά...Θα ήθελα λοιπόν τις γνώμες σας σε περίπτωση που γνωρίζατε ενα άτομο σαν εμένα. Θα μπορούσε καποιος να γίνει φίλος και να εκτιμάει ένα τέτοιο ατομο;Ελπίζω να έγινα κατανοητή και συγγνώμη για το κατεβατό.
6
