ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας...σε μια αρκετα προσφατη εξομολογηση μου ανεφερα αυτα που ενιωθα...το προβλημα μου...και πολλοι με συμβουλεψαν πως θα πρεπει να το συζητησω μαζι της και πως ετσι ισως βρουμε μια λυση...οριστε λοιπον τι εγινε...Γυρισα αργα βραδυ απο το ιατρειο..και...αν και κουρασμενος για μια τετοια συζητηση αποφασισα να μην καθυστερησω το θεμα αλλο...παρκαρω στο γκαραζ του σπιτιου μας οπως παντα...ανοιγω την πορτα και μπαινω μεσα...οχι...δεν ειχα αγχος...δεν ενιωθα τιποτα παρα μονο απογοητευση...μπηκα στο σπιτι και την ειδα...καθοταν στον καναπε στο σαλονι και παρακολουθουσε τηλεοραση...εναν φυσικο συγκεκριμενα...μιας και φυσικος ειναι το επαγγελμα της...μου λεει: ηρθες αγαπη μου? αργησες λιγο...λεω: ε ναι..πολυ δουλεια στο ιατρειο...ειχα και καποιους καινουργιους ασθενεις...παει καλα η δουλεια...μου λεει: χαιρομαι...προχωρησα και ανεβηκα τα σκαλια για την κρεβατοκαμαρα...ξεντυθηκα και κατεβηκα κατω...καθησα μαζι της στον καναπε και εκλεισα την τηλεοραση...μου λεει: το εβλεπα αυτο... της λεω: το ξερω...θελω να μιλησουμε λιγο...μου λεει: τι εγινε αγαπη μου? της λεω: ξερω οτι με απατας... μου λεει: το ξερω οτι το ξερεις..απλα περιμενα να κανεις κατι... της λεω: σαν τι? το ξερεις οτι ειμαι πολυ ψυχραιμος...και σε αγαπω πολυ..το να εμπαινα στην κρεβατοκαμαρα την ωρα που το κανατε θα οδηγουσε σε φωνες, κλαματα και απολυτη συγχηση...επρεπε να το συζητησουμε με ηρεμια... μου λεει: εισαι πολυ γλυκος...αμεσως μετα τα ματια της δακρυσαν και επεσε στην αγκαλια μου...μου λεει: δεν ηθελα να γινει ετσι...συγνωμμη! το ξερω οτι με αγαπας πολυ...και εγω σαγαπω! εισαι τα παντα για εμενα...δεν ξερω πως εφτασα μεχρι εδω...της λεω: ηρεμισε αγαπη μου..το ξερω πως με αγαπας...αλλα γιατι το εκανες αυτο? Εκανα μηπως κατι λαθος? Ηθελες κατι και δεν σου το εδωσα? μου λεει: Δεν ξερω...αληθεια δεν ξερω...απλα πλεον νιωθουμε σαν ξενοι μεταξυ μας...δεν εισαι αυτος που καποτε ηξερα...της λεω: ουτε εσυ εισαι αυτη που καποτε ηξερα...μου λεει: ισως πρεπει να επισκεφθουμε καποιον ειδικο...εσυ δεν εχεις κανεναν γνωστο συναδελφο? Της λεω: εχω...αλλα καλυτερα να παμε σε καποιον που δεν μας ξερει...μου λεει: δικιο εχεις...και τωρα τι θα κανουμε...της λεω: δεν ξερω...εχουμε καιρο να κανουμε ερωτα...τουλαχιστον μεταξυ μας...μου λεει: ναι...και τοτε την επιασα απαλα και την φιλισα...ξαπλωσαμε στον καναπε...και την συνεχεια την ξερετε...το επομενο πρωι μου λεει: χαιρομαι πολυ που το συζητησαμε...εισαι υπεροχος και σαγαπω πολυ...σημερα το απογευμα εκλεισα ραντεβου για να επισκεφθουμε καποιον...της λεω: οκ αγαπη μου...μου λεει: μην ανησυχεις...σαγαπω πραγματικα και θελω να ξεπερασουμε αυτη τη δυσκολια...οπως και ολες τις αλλες...της λεω: και εγω αγαπη μου...ντυθηκα και εφυγα για το ιατρειο...λιγο αργοτερα γυρισα σπιτι...ετσι απο περιεργεια...την ειδα απο το παραθυρο που κοιταζε κατι φωτογραφιες απο το αλμπουμ του γαμου μας και χαμογελουσε...γυρισα πισω στο ιατρειο...μα που ειστε γιατρε? Μια ωρα περιμενω... Συγνωμμη κυριε (ανωνυμια για ευνοητους λογους) απλα ειχα καποιες δουλειες και εφυγα...Δεν πειραζει...ανθρωπος ειστε και εσεις...ναι...ανθρωπος ειμαι και εγω...