ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για να παψει να μου λειπει εντονα σε βαθμο που το υποσυνειδητο μου το υπενθυμιζει καθε βραδυ και ειδικα το πρωι. Ειναι φυγοπονη ευχη και ετσι κι αλλιως μη πραγματοποιησιμη. Το καθε ατομο χρειαζεται το δικο του χρονο για να ξεπερναει καταστασεις και να αποδεχεται γεγονοτα. Προσωπικα θελω πολυ χρονο, για να το κανω σωστα. Απλα δεν ξερω τι ειναι σωστο και για ποιον. Για μενα, για τις αναμνησεις, για το ατομο που μου λειπει, για τις ευθυνες που εχω σαν ατομο στην κοινωνια, τις υποχρεωσεις στην οικογενεια μου; Στην ιδια μου τη ζωη; Ποσες φορες θα πρεπει να καθομαι χαμω και να κλαιω; Το πιο βολικο θα ταν να καθομαι και να κλαιω, βολικο γιατι μου ειναι γνωστο, οικειο. Αλλα δεν οφελει. Δεν ξερω να βαζω φρενο. Δεν ξερω εν τελει να ειμαι αναλαφρη.Τι ακριβως νομιζεις πώς δεν τολμαω ουτε και σημερα;