ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μπαίνω στο λεωφορείο το πρωί, πολύς κόσμος τριγύρω, καθιστοί, όρθιοι. Εκεί δίπλα και μια γυναίκα με ένα μικρό κοριτσάκι το οποίο χτύπαει δυο παλαμάκια γελώντας όταν στάθηκα λίγο κοντά της. ''Μπούρμπι'' φωνάζει στη μητέρα της με ύφος και εγώ άρχισα να γελάω, και η μητέρα της να έχει ξεραθεί απ' τα γέλια. Και συνειδητοποίησα ότι μόνο εγώ γελούσα με τα αστεία της μικρής. Ενα λεωφορείο γεμάτο κόσμο, όλοι σκυφτοί, με σοβαρό βλέμμα, ψυχροί. Πολλοί μπαίνανε και στέκονταν δίπλα, βλέπανε ένα κοριτσάκι γέματο νάζι όλο γέλαγε, και μόνο ένας άλλος ηλικιωμένος κύριος γέλασε και χαιρέτησε το παιδάκι. Μπαίνω στη διαδικασία να αναρωτιέμαι γιατί. Γιατί επί τόσες στάσεις δεν είδα κανένα χαμόγελο καθώς παρατηρούσα τους συνεπιβάτες μου; Είτε να σκάγανε ένα γελάκι με κάτι που διάβασαν στο κινητό τους, είτε με τη μικρή που γελούσε, είτε με κάτι που είδαν έξω απ'το παράθυρο, οτιδήποτε. Αλλά όχι, τίποτα. Σκυμμένοι πολλοί στο κινητό τους, ακούνητοι, αμίλητοι. Ξέρω πολύ καλά ότι δε μου πέφτει λόγος τι κάνει ο καθένας, ότι όλοι αντιμετωπίζουν προβλήματα, ότι δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες, αλλά και πάλι ρε παιδιά περίμενα να δω 2-3 χαμόγελα. Κι εγώ έχω προβλήματα με τη δουλειά μου, κι επίσης είμαι μόνη μου όχι από επιλογή, αλλά και πάλι νιώθω την ανάγκη να εκφράσω ένα γελάκι. Αλλά τελικά ήμουν η μόνη. Κοιτάω το κοριτσάκι πάλι και της λέω είσαι μια κούκλα. ''Είμαι μπούρμπι'' μου λέει και γελάμε πάλι! Συγγνώμη για το μακρυνάρι που έγραψα, σας εύχομαι μια καλή μέρα :)