ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χωρισαμε μετα απο δυο χρονια "σχεσης" .Καλα ναι,εγω προσπαθουσα συνεχεια.Εκεινος τιποτα.Παντα εγω εκπλήξεις,παντα εγω του φερόμουν ηρεμα και γλυκα.Τον αντεξα πολυ καιρο.Και δεν επρεπε ολο αυτο να το ζησω τοσο μικρη πιστευω.Ειμαι 19 τωρα.Βγαίνω εξω.Εχω τον κολλητο μου,την αδερφη μου,τον αδερφο μου. Περνάω καλα εξω.Βγαινω και το βραδυ και με πλησιάζουν καποια ατομα,μου μλανε..βγαινω και με εκεινα.Το θεμα ειναι οτι παντα τον θυμαμαι.Ειδικα οταν πηγαινω σπιτι γιατι μενω μονη μου.Καθομαι και κοιταω τον τοιχο.Κλεινω τα ματια μου και σκεφτομαι "γιατι;" και οχι τοσο γιατι τον θελω πισω.Αλλα γιατι εχω απογοητευτει πολυ απο εκεινον.Ηταν ο πρωτος μου ερωτας,η πρωτη μου φορα,τον νοιαζόμουν και μου φέρθηκε απαισια.Και ακομα τον νοιαζομαι δηλαδη.Μερικες φορες σκεφτομαι..τοσο καιρο εξαφανισμένη,τοσος καιρος μαζι..δεν ανησυχεί; ενα τηλεφωνο δε μπορει να παρει; Τοσο πολυ πια; μετα μου περναει.Κλαιω για τα παντα οταν ειμαι μονη μου.Για τα παντα.Μπορει να βλεπω μια σειρα..(το πατερ ημων ας πουμε) για να περασει η ωρα..και ο πρωταγωνιστης εχει πεθανει..και ο συγκεκριμενος μου θυμίζει τον πατερα μου και να σκεφτομαι οτι δε θελω να παθει τιποτα κακο και ποσο τον αγαπαω.Μπορει να ακουω ενα κομματι και να κλαιω γιατι θυμαμαι τον παππου μου.Μπορει να βλεπω μια σειρα που εβλεπα μικρη και να μου θυμιζει τον παιδικο μου φιλο που σκοτώθηκε προπερσυ γιατι τη βλεπαμε μαζι και παλι να κλαιω.Δε ξερω τι με χει πιασει.Και απ την αλλη σκεφτομαι ακομα και αν μου εχει κανει παρα πολλα εκεινος..ειναι καλα; χρειαζεται καποια βοηθεια; Ακομα και αν εγω επέλεξα να εξαφανιστω ανησυχώ για εκεινον.Οταν βγαινω απ το σπιτι τα ξεχναω λιγακι ολα αυτα.Αλλα οταν ειμαι μεσα ειναι βασανο.Δε ξερω τι θα κανω! Δεν αντεχω να μενω μονη μου καπου.