Λοιπόν για αρχη θα πρέπει να ξέρεις οτι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού σου είσαι εσύ η ίδια. Δεν προσπαθείς γιατί δεν πιστεύεις πως θα τα καταφέρεις, ενώ αν προσπαθουσες ισως τα καταφερνες. Φοβάσαι την αποτυχία,όμως κανένας μας δεν είναι τέλειος,δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρια να αποτύχει γιατί μέσα απο αυτό μαθαίνεις!Μπορείς να κάνεις πολύ περισσότερα απο όσα πιστεύεις.Τέλος για να βρείς τα αίτια που σε έφτασαν σε αυτό το σημείο ψάξε στην οικογένεια σου.Ο λόγος που το λέω αυτό είναι γιατί ο κάτοπτρος καθρέφτης του Εγώ μας είναι η οικογένειες μας.
11.9.2015 | 15:14
Βοηθεια..
Το νιωθω παλι, με πιανει και με πνιγει. Οπως κανει καθε λιγο καιρο που με πιανει. Το αισθημα του οτι ειμαι αχρηστη. Οτι ολοι ειναι καλυτεροι απο μενα. Οτι δεν αξιζω τιποτα. Μετα απο μια υπεροχη μερα με τον φιλο μου που ειχε γενεθλια, που του εφτιαξα τουρτα και περασαμε ομορφα, που μου ειπε ποσο με αγαπαει και ποσο τυχερος ειναι που εχει μια τετοια κοπελα, παλι τα ιδια. Πριν 3 μερες το επαθα παλι επειδη αγχωθηκα και δεν πηγα καλα σε ενα μαθημα που επρεπε να περασω. Επειδη τις προαλλες γρατζουνισα το αμαξι. Επειδη δεν εχω προσανατολισμο και χανομαι. Επειδη εχω μυωπια και πολυκυστικες ωοθηκες και επειδη ο θυροειδης μου θα σταματησει και θα πρεπει να παιρνω χαπια μια ζωη. Επειδη η σχολη μου ειναι δυσκολη και απαιτητικη και νιωθω οτι δεν θα τα καταφερω. Μετα βλεπω τους αλλους να περνανε μαθηματα που με δυσκολευουν, και λεω μα καλα εκεινοι πως μπορουν? Και υστερα σκεφτομαι, βεβαια, οι αλλοι ειναι παντα καλυτεροι και πιο εξυπνοι απο μενα. Μετα σκεφτομαι οτι ειμαι αχαριστη, γιατι οι δικοι μου παντα φροντιζαν να μη στερηθω τιποτα, επειδη εχω μια υπεροχη σχεση και τρελες κολλητες.Ομως αυτες οι ανασφαλειες ειναι εκει εδω και χρονια, οι ιδιες και οι ιδιες σκεψεις να γυρνανε και εγω απλα καθε φορα να βαζω τα κλαματα. Συνηθως κρυφα, οπως τωρα. Μη με δει κανενας να κλαιω και με περασει για αδυναμη. Μη δειξω συναισθημα στην οικογενεια μου και με ρωτανε τι εχω. Και οσοι με ξερουν λενε ποσο ευχαριστη και αστεια ειμαι, και τι πλακα που κανω, και τι τρελοκομειο που ειμαι.. Που να ξεραν τι κρυβω..Πολλες φορες συμβιβαζομαι με τη μετριοτητα. Οχι στις προσωπικες μου σχεσεις, αλλα στην καθημερινοτητα μου. Δεν με νοιαζει να ειμαι τελεια σε κατι, δεν με νοιαζει να γραψω πολυ καλα σε ενα μαθημα, ενω μπορω. Δεν με νοιαζει να μαθω τελεια μουσικη, η να τελειοποιησω την τεχνικη μου στα τυμπανα, ουτε να γραψω ενα τελειο κομματι να παιξω με τη μπαντα μου. Δεν ειναι οτι δεν αγαπαω αυτο που κανω, ειναι οτι δεν πιστευω πως μπορω να φτασω ψηλα, οτι αυτα τα πραγματα δεν ειναι για μενα. Οτι κατσε εκει που εισαι και ασε τα μεγαλεια. Καπως ετσι..
1
