ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τι είναι άραγε η αμαρτία; Που βρίσκεται η ''γραμμή'' ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος; Ανάμεσα στο ηθικό και στο ανήθικο; Στα πρέπει και στα θέλω; Ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια, τα δικά του πιστεύω, τις δικές του ηθικές. Και αυτό είναι το πρόβλημά μου. Που πήγε η δική μου ηθική; Που πήγαν τα στερεότυπα; Που πήγαν οι αξίες; Σ΄ αγαπούσα πριν ακόμα σε καταλάβω. Σε θαύμαζα, σε σεβόμουν, σου είχα αδυναμία. Το πόσο πολύ σε αγαπούσα, μόνο ο Θεός το ξέρει. Ως που έγινε η ζημιά (και φταίω εγώ, που ως μοναχοπαίδι τις περισσότερες φορές είχα αυτό που ζητούσα). Αντιστάθμισαν μέσα μου οι αγάπες, οι αδυναμίες, τα θέλω. Σε είδα σαν άντρα. Και είσαι όμορφος,...όλα μαζί, ένας τυφώνας.... Γιατί κάτι μέσα μου, μού έλεγε πως με θέλεις και συ; Πως άραγε να μπορέσω να το επιβεβαιώσω;Οι μήνες πέρασαν. Κολλημένη. 27 χρονών γυναίκα και έκανα σαν κοριτσάκι. Ήμουν πλήρης, ευτυχισμένη, μα το μυαλό μου εκεί, σε 'σένα. Πως να με χωρίσω στην μέση; Η μία μου πλευρά σ' αγαπάει, άδολα, αθώα, όπως ήξερες πάντα,μα η άλλη μου η πλευρά είναι βρώμικη, ανήθικη, σάπια. Σε φαντάζομαι σε πρόστυχα σκηνικά, να μου κάνεις ό,τι δεν έκανες ποτέ σου. Και εγώ να παραδίνομαι σε αυτό το πάθος, που όμοιό του δεν έχω ξαναζήσει.Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ποτέ. Εκείνη τη νύχτα, που συναντηθήκαμε. Μα είναι δυνατόν να έχω ταχυπαλμία; Να τρέμουν τα χέρια μου; Πόσο χρονών είμαι;;; Γιατί τρέμω; Με 'σένα θα έβγαινα όχι με κάποιον άγνωστο...Επιβεβαιώθηκα λοιπόν. Εκείνη τη νύχτα, κέρδισα μία μάχη. Έκλεψα ένα σου φιλί. Μπορεί και παραπάνω. Και δυο τρεις σκόρπιες κουβέντες, που μου ήταν αρκετές για να κάνω όνειρα, μέχρι να ανταμώσουμε ξανά. Τελικά με ήθελες...Σε ευχαριστώ για τις νύχτες που μου χάρισες. Για το πάθος που έβλεπα στα μάτια σου. Και ας φώναζες το πρωί ότι ήταν λάθος, ότι δεν πρέπει, ότι είναι περαστικό. Τα βράδια μου το επιβεβαίωνες, με τον δικό σου τρόπο... Και κάθε μέρα τα ίδια. Ηθική το πρωί, ανηθικότητα το βράδυ. Στο σήμερα, τελικά, τα έπαιξα όλα για όλα, σου έδειξα τα χαρτιά μου καθαρά και το γαμώτο είναι ότι κέρδισα, μα συνάμα έχασα. Γιατί όποιος κερδίζει στα χαρτιά, χάνει στην αγάπη. Και σε έχασα. Έχασα την παρουσία σου και την ιδιότητά σου... Δεν μιλάμε πια. Καθόλου. Τίποτα. Σαν να μην υπήρξες ποτέ. Δεν το ήθελα αυτό. Δεν με ευχαριστεί. Το ξέρω ότι κάτι σε κρατάει απόμακρο (ίσως μέσα σου φοβάσαι μήπως και ξανακυλήσεις) μα σε παρακαλώ ομορφιά μου, με σκοτώνει η απόσταση. Γύρνα πίσω. Μου λείπεις. Δεν μπόρεσα να κάνω ζυγοστάθμιση μέσα μου, μα σ' αγαπάω. Όπως σ' αγαπούσα πάντα. Όπως με ήξερες πάντα.Δεν θεώρησα ποτέ σφάλμα την επιλογή μου αυτή. Ήθελα να το ζήσω και το έκανα. Σαφώς οι σκέψεις και οι προβληματισμοί, έρχονται καιρό μετά. Και εκεί είναι που αναρωτιέσαι. Άξιζε; Άξιζαν μερικές ώρες σαρκικής και (ίσως) μη, απόλαυσης, μπροστά στο τίποτα; Ακόμα αναρωτιέμαι...Στον (δεύτερο) θείο μου. Κράξτε με ελεύθερα. Ίσως να το αξίζω. Ίσως και όχι.