ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρέπει να θυμηθώ πότε ακριβώς άφησα τις στιγμές να μου ξεγλιστράνε.Κάποτε, ήταν τόσο εύκολο. Ήξερα να παίζω κρυφτό με τις ακτίνες του ηλίου. Ν΄ακούω το θρόισμα των φύλλων. Να συγκινούμαι από τυχαίες μουσικές στον δρόμο. Να εκστασιάζομαι και να χάνομαι μέσα σε βιβλιοθήκες, μέσα σε σελίδες, μέσα ανθρώπους. Πότε ξέχασα να ζω, να γεύομαι το παρόν; Κι ήμουν πολύ καλή σ' αυτό διάολε! Κι ακόμη είμαι, αλλά δεν θέλω. Μόνο εσένα θέλω. Μόνο εσένα πραγματικά. Κι όλα φωνάζουν: «Αδιέξοδο».Όλες οι μέρες μου μοιάζουν ίδιες. Δεν φταίνε αυτές, φταίω εγώ που αφήνω τον χρόνο να ξεγλιστράει. Κανένα όνειρο, καμιά φιλοδοξία δεν με αγγίζει. Ξέρω ότι υπάρχω και νιώθω πόσο περιττή είμαι για τον κόσμο. Καμιά διαφορά, καμιά αίσθηση.Αντικαταστάσιμη, αυτό είμαι. Βαθιά ανάσα μέχρι να μάθω να είμαι αναντικατάστατη, για μένα έστω.