Κι εγώ το είχα κάποτε αυτό, μέχρι που κάθησα κάτω, έπιασα σοβαρή συζήτηση με τον εαυτό μου, έκανα μια γιγάντια και πλήρη αναδρομή στο παρελθόν και ξεδιάλυνα τα πάντα, ιδιαίτερα τις τραυματικές εμπειρίες και την κακομεταχείριση, την προδωσία, την πίκρα και τον πόνο, που άλλοι με κέρασαν.Αν βρεις του πραγματικούς φταίχτες... Αν δεν δικαιολογείς πάντα τον εαυτό σου για τα λάθη του, ιδίως αυτά που εμπιστεύτηκες άλλους ενώ είχες την υπόνοια πως ούτε σε αγαπάνε ούτε σε σέβονται... Αν δεις τα πράγματα όπως πραγματικά έγιναν. Τότε δεν φτάνεις στο μίσος, αλλά τη συμπόνοια. Προς τους αναξιοπαθούντες, εννοώ. Ή τους πιθανούς μελλοντικούς "ίσους", αν συνεχίσεις να είσαι μικρόψυχος. Karma is a bitch, bro.Δεν χρειάζεται να τους αγαπάς. Αλλά η δυστυχία του άλλου ΠΟΤΕ δεν δίνει δύναμη σε εμάς τους ίδιους. Βρες δυνάμεις αλλού και με άλλο τρόπο και προσπάθησε να εξισορροπήσεις τον εσωτερικό σου κόσμο. Τότε θα αισθάνεσαι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ καλύτερα. Και τότε θα έχεις και επιτυχίες, ή "ανταμοιβές".
3.10.2015 | 20:48
Άτιτλο
Φοβάμαι πως όσο μεγαλώνω χάνω ολοένα και περισσότερο τα συναισθήματά μου.Δεν με αγγίζει τίποτα πλέον,απεναντίας ευχαριστιέμαι πολλές φορές με τη δυστυχία και τον πόνο των άλλων.Ευχαριστιέμαι όταν βλέπω άσχημους,φτωχούς,εξαθλιωμένους ανθρώπους διότι νιώθω ανώτερος.
2
