15.10.2015 | 14:05
..
Ειναι μερες που κατι παθαινω και δε θελω να βγω απ' το σπιτι. Δε θελω να περπατησω πεντε λεπτα ως τη λεσχη για να φαω μεσημεριανο. Δεν ειναι τοσο το οτι βαριεμαι να ετοιμαστω, οσο το οτι εχω μια φοβια να αντικρισω κοσμο που δε ξερω και να αναμειχθω αναγκαστικα μεταξυ τους, ακομα κι αν χρειαστει να μην ανταλλαξουμε κουβεντες. Θελω να ειμαι αορατη, να παω να κανω τη δουλεια μου, να φαω δηλαδη, χωρις να γινω αντιληπτη σε κανεναν. Και επειδη ακριβως θελω να το αποφυγω να βγω, καθομαι μεσα και τσιμπολογω τα λιγα που υπαρχουν στο σπιτι, αφου βαριομουν να παω μεχρι το σουπερμαρκετ να εφοδιαστω. Αυτο το εκανα 3 μερες συνεχομενες αυτη τη βδομαδα, εχοντας συνειδηση οτι παραμελω τον εαυτο μου και δεν του φερομαι σωστα. Απο χθες αποφασισα να με προσεχω περισσοτερο, γιατι εχω λυσσαξει και της πεινας, και να σηκωνομαι να παιρνω το πρωινο μου, το μεσημερι να πηγαινω στη λεσχη, ναι, οσο κι αν με ενοχλουν τα βλεμματα θα κανω την καρδια μου πετρα, και θα φροντιζω να υπαρχει παντα κατι φαγωσιμο σπιτι. Στην τελικη αυριο δινω μαθημα και πρεπει να εχω ενεργεια. Ναι, το ξερω, ειμαι λιγο βαρεμενο, αλλα γι'αυτο ειναι οι εξομολογησεις, να λεμε ο,τι κουλο σκεφτομαστε. :)
