ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και αρκετό καιρό, μερικά χρόνια, έχω γνωρίσει κάποιον, ο οποίος από την αρχή μου είπε ότι πέρασε από κατάθλιψη -εννοώντας πως την ξεπέρασε. Η συμπεριφορά του όμως δείχνει πως ακόμα είναι εκεί. Σήμερα είναι στις καλές του, αύριο μπορεί να μην είναι. Σήμερα μπορεί να κανονίζει έξοδο μαζί σου και αύριο να μη σηκώνει το τηλέφωνο και ούτε να απαντάει στα μηνύματα. Περνάει διαστήματα 1-2 μηνών που είναι καλά και μετά αλλάζει, κλείνεται στον εαυτό του, απομακρύνεται από όλους. Είναι καλό παιδί, πολύ έξυπνο και φιλότιμο. Δείχνει ότι ταλαιπωρείται και προσπαθεί να μην δεσμεύεται, γιατί δεν θέλει να πληγώνει. Ο περίγυρος του τον θεωρεί κυρίως "αναξιόπιστο". Με το δίκιο τους βέβαια, από τη στιγμή που υπόσχεται και μετά αθετεί. Τώρα πια, ο θυμός και η απογοήτευση μου όταν εξαφανιστεί αδικαιολόγητα ή πετάξει μια άκυρη δικαιολογία, κρατάνε λίγο. Επειδή ξέρω. Αυτό που δεν ξέρω, είναι πώς να του συμπεριφέρομαι. Είμαι κοντά του και εν γνώσει της κατάστασης, ότι δηλαδή μάλλον ποτέ δεν πρόκειται να έχουμε μία σταθερή (φιλική) σχέση. Τον συμπαθώ πολύ και θέλω να τον βοηθήσω. Ούτε γνωρίζω από ψυχολογία και ούτε το παίζω σωτήρας. Θέλω όμως να ξέρει ότι δεν θα φύγω, όπως έχουν φύγει πολλοί από δίπλα του, χωρίς όμως να κάνω κακό σε εμένα. Τι να κάνω...