ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στο διαμέρισμα των παιδικών μου χρόνων υπήρχε ένας μακρόστενοοοος διάδρομος με μωσαϊκό στο πάτωμα. Επικρατούσε το μαύρο χρώμα και στα μάτια μου τότε φαινόταν σαν αεροδιάδρομος. Εκεί έπαιζα. Καθόμουν στη μία άκρη και μπουσούλαγα γρήγορα στην άλλη. Μερικές φορές έπαιρνα τους σβόλους και τοποθετούσα τα στρατιωτάκια μου σε θέσεις κλειδιά. Μετά πήγαινα τρέχοντας στην άλλη άκρη και σημάδευα με τους σβόλους τον στρατό μου.Δεν ξέρω αν ήμουν μοναχικό παιδί αλλά αυτό το παιχνίδι σε αυτόν τον διάδρομο μου έχει μείνει πολύ έντονο στη μνήμη. Επίσης θυμάμαι το μπαλκόνι με θέα την Ακρόπολη. Εγώ να πιάνω τα κάγκελα και να κοιτάω κάτω τα αυτοκίνητα ή τον λιγοστό κόσμο που περνούσε. Και αν και παιδί να σκέφτομαι την αποξένωση της πόλης επειδή λίγο πριν το άκουσα στην τηλεόραση. Το χρώμα που επικρατούσε στα παιδικά μου χρόνια, αν ανατρέξω στις αναμνήσεις μου, είναι το γκρι. Θεωρώ τα παιδικά μου χρόνια χαρούμενα κι ας επικρατεί το γκρι. Εξάλλου είναι ένα χρώμα που έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Απαλό γκρι, αυτό ακριβώς είναι το χρώμα. Μεγαλώνοντας μ άρεσε να κατεβαίνω να βλέπω και άλλα παιδιά και να παίζουμε ή να προσπαθούμε να κλέψουμε το γωνιακό ψιλικατζίδικο.Δίπλα ακριβώς υπήρχε ένα ορφανοτροφείο και το μόνο που θυμάμαι από αυτό ήταν μια γιαπωνεζούλα με το πιο γλυκό χαμόγελο του κόσμου που δεν την άκουσα ποτέ να μιλάει. Τη φώναζαν Αλέκα, αλλά δεν έμαθα ποτέ τίποτα άλλο ή δεν θυμάμαι τώρα. Μπορεί αυτός να ήταν και ο πρώτος παιδικός, αγνός, έρωτας, όμως ακόμα δεν το έχω διευκρινίσει. Όμως τη θυμάμαι έντονα ακόμα. Η μικροκαμωμένη πορσελάνινη γλυκιά γιαπωνεζούλα που ποιος ξέρει τι ιστορία τραγική έκρυβε η ζωή της.Η μαύρη απόχρωση των παιδικών μου χρόνων λέγεται Αβραάμ. Ο Αβραάμ ήταν ένα πολύ αδύνατο παιδί, ψηλό με πολύ λευκή επιδερμίδα. Μια καλοσυνάτη ψυχή που θα ήθελα πολύ να γονατίσω μπροστά του και να του ζητήσω το μεγαλύτερο συγγνώμη που θα μπορούσα να βγάλω από μέσα μου. Θα του έλεγα συγγνώμη ειλικρινές για το παιδικό τέρας που άφησα να βγει από μέσα μου, για το τέρας που τον χλεύαζε για την εμφάνιση του. Η κακία ενός παιδιού είναι το πιο σκληρό μαχαίρι που μπορεί να σε πληγώσει ανεπανόρθωτα και εγώ το κράτησα για λίγο. Ευτυχώς όμως η ζωή πάντα σε μαθαίνει και το μαχαίρι το ένιωσα κι εγώ πολύ βαθιά αρκετές φορές και κατάλαβα την έκταση της πληγής.Συγγνώμη. tesla32