ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έτυχε αυτές τις μέρες, να βρεθώ με παλιές μου συμφοιτήτριες. Είχα ένα χρόνο και βάλε να τις δω από κοντά. Ανάμεσα τους ήταν και η Σ. Αφού πήγαμε λοιπόν για τον καθιερωμένο καφέ, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για φαγητό ακριβώς απέναντι απ' το σημείο που καθόμασταν σε μια πιτσαρία. Μόνο που για την Σ. αυτό δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Γιατί η Σ. βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι. Όχι δεν είχε κάποιο ατύχημα. Έτσι γεννήθηκε, με πρόβλημα στα πόδια. Όπου και να θέλει να πάει, χρειάζεται την μαμά της. Έτσι λοιπόν και σε αυτήν την περίπτωση η Σ. σήκωσε το τηλέφωνο να την ειδοποιήσει για να έρθει να την πάρει. Εγώ δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έφευγε από την παρέα μας. Τόσα χρόνια στη σχολή ναι μεν είχαμε μια επικοινωνία αλλά έξω από αυτήν σπάνιες φορές συναντιόμασταν. Αποφάσισα λοιπόν να την βοηθήσω και πηρα πρωτοβουλία να την μεταφέρω με το καροτσάκι της. Δεν είχα ποτέ ξανά ανάλογη εμπειρία και δεν ήταν καθόλου εύκολο να υπολογίζω λακούβες, ανηφόρες, κατηφόρες, στροφές και εμπόδια. Σκαλώσαμε σε αρκετά σημεία αλλά με το χιούμορ της η Σ. το έριχνε στην πλάκα με αποτέλεσμα να γελάμε όλοι μαζί. Τελικά καταφέραμε να περάσουμε τον δρόμο απέναντι. Όμως μέχρι να γίνει αυτό, δεν ξέρω ειλικρινά πόσα μάτια γύρισαν να μας κοιτάξουν με δυσαρέσκεια ή λύπηση. Ακόμα και για φαγητό που κάτσαμε, διέκρινα την ενόχληση στο βλέμμα της σερβιτόρας επειδή προσπαθούσαμε να βολευτεί η Σ. στο τραπέζι. Δεν κάναμε και τίποτα τραγικό, απλώς μετακινήσαμε μια καρέκλα αλλού. Αυτή η μέρα ήταν ένα μάθημα για μένα και το εξομολογούμαι! Για ό,τι και να μιζέριαζα, όποιο ασήμαντο πρόβλημα και να ένιωθα πως είχα, συνειδητοποίησα πως υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα σαν τη Σ. που παρά το πρόβλημα της καταφέρνει να σπουδάζει, να έχει φίλους, να είναι αισιόδοξη και χαμογελαστή ανάμεσα σε ανθρώπους σκατόψυχους και απαίδευτους χωρίς ευγένεια και σεβασμό. Όπως μου είπε και η ίδια "προτιμώ να με ρωτάνε τι έχω, παρά να με κοιτάζουν αδιάκριτα". Μέσα από όλο αυτό θέλω να πω πρώτον, ότι πολλοί θεωρούν τους εαυτούς τους δήθεν προοδευτικούς ενώ στην ουσία έχουν μαύρα μεσάνυχτα και άπλετο ρατσισμό. Δεύτερον, δεν θα σας παρακινήσω να χαμογελάτε και να είστε αισιόδοξοι γιατί εσείς είστε κύριοι του εαυτού σας. Απλά ας θυμόμαστε ότι το καλούπι κάποιες φορές δεν μπορεί να διορθωθεί, τα μυαλά αντιθέτως θέλω να ελπίζω ότι μπορούν...