ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απετυχα. Απετυχα να σου δειξω ποσο σε αγαπω για να το καταλαβεις. Δε μπορεις να το πιστεψεις, γιατι τα δεδομενα που εχεις λενε αλλα. Παντα φοβομουνα οτι ενοχλω, οτι περισσευω στη ζωη σου, οτι δεν εχω θεση σε αυτην. Κι ετσι καταφερα με τον τροπο μου να σε απομακρυνω, να νομιζεις οτι δε σε θελω μεσα σε αυτην. Ομως ο λογος που συμπεριφερομουν ετσι ηταν επειδη πιστευα οτι εσυ δε με θες, η οτι δε με θες οσο σε θελω εγω, οτι τα αισθηματα μου ειναι πιο δυνατα απο τα δικα σου. Μεχρι που χωρισανε οι δρομοι μας, και γω εμεινα να σε αγαπω και να σε παρακολουθω απο μακρια, να μη σου μιλαω, αλλοτε απο θυμο και αλλοτε απο φοβο μηπως ανακαλυψω αυτο που φοβομουν, οτι δε με αγαπας και οτι ειμαι αντικαταστησιμη για σενα. Οτι δεν υπηρξα ποτε κατι ιδιαιτερο για σενα οπως υπηρξες εσυ για μενα. Τωρα πιθανως δε σε νοιαζει, δεν περναω ουτε στιγμη απο το μυαλο σου ενω εγω δεν υπαρχει μερα που να μη σε σκεφτω εστω για μια στιγμη. Και φταιω εγω γι'αυτο, φταιω εγω που σε εχασα, φταιω εγω που δε καταφερα να σε πεισω. Ομως δε φταιω μονο εγω το ξερω πολυ καλα. Φταιω ομως πολυ. Και αναρωτιεμαι γιατι ειμαι ακομα εδω; Ειναι μια μαχη που εχω χασει, οχι τωρα, αλλα πριν απο χρονια. Την εχασα, δεν ξαναερχεται, δεν ξαναερχεσαι, τελειωσε. Τοτε γιατι ειμαι ακομα εδω...; Ξερω οτι αυριο μπορει να μη σε θυμαμαι, μπορει να γνωρισω αυτον που θα ειναι ο μελλοντας συντροφος μου και να σε ξεχασω. Ξερω πως δεν πρεπει να σε αναφερω ποτε ξανα, σαν να μην υπηρξες, γιατι καθε επομενος δε θα αντεξει το φαντασμα σου. Ξερω πως δε θα γραψω ποτε στα φανερα για σενα, ουτε θα σου αφιερωσω ποτε στα φανερα, ουτε θα δωσω στο παιδι μου το ονομα σου, οσο κι αν το ηθελα και το λατρευω. Ξερω πως θα πρεπει να σβησω τα ιχνη σου για να ειμαστε εγω και οι ανθρωποι που επελεξα να βαλω στη ζωη μου καλα. Δε θα ξανακανω το λαθος να σε αναφερω ποτε ξανα και θα σε αρνηθω αν βρω ποτε καποιον απο τα παλια. Θα πω ψεματα οτι δε σαγαπησα ποτε. Ομως εσυ θα ξερεις την αληθεια. Μονο εσυ.