ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βράδιασε έπρεπε να φύγω για Κρήτη. Μπήκα στο αεροπλάνο και με την απογείωση ένιωσα μια περίεργη λύτρωση. Ότι φεύγω πάλι μακριά σου. Και πως θα περάσει αυτό το σφίξιμο στο στομάχι και το τσούξιμο στο λαιμό. Τα μάτια μου ήταν βουρκωμένα σ' όλη τη διαδρομή. Δεν ήθελα να γυρίσω πίσω. Δεν ήθελα να γυρίσω, μα ταυτόχρονα ένιωθα ότι όσο περνάει η ώρα βρίσκομαι πάλι στην ασφαλή χιλιομετρική απόσταση που είχαμε πάντα.Και ήταν ανακούφηστικό. Απομακρυνόμουν όλο και περισσότερο..Ταυτόχρονα πάρα πολλές σκέψεις ενοχλούσαν το κεφάλι μου.. Ζαλιζόμουν... Ο λαιμός μου με έκαιγε όλο και πιο πολύ. Κρύωνα και τα μαγουλά μου με έκαιγαν. Είχα το συνηθισμένο σφίξιμο στο στομάχι. Ένιωθα τους παλμούς μου ταχύτερους. Προσπαθούσα να θυμηθώ την εικόνα σου. Τον ήχο της φωνής σου. Το γέλιο σου..Όλα τόσο αμυδρά...Δακρύζω πάλι... Ποτέ ξανά δε θα γίνεις αυτό που ήσουν για μένα και ποτέ ξανά δεν θα γίνω αυτό που ήμουν εγω για σένα.Αυτές τις αναμνήσεις έχω και δε πρόκειται να φτιάξουμε άλλες μαζί.Τώρα καταλαβαίνω γιατί είχες τόσο μεγάλη μανία να μαζεύεις αντικείμενα σε εκείνο το μεγάλο κουτί...Το θεωρούσα χαζό. Τι ειρωνεία....Μόνο εγώ ξέρω πόσο ήθελα να είχα το χαρτάκι εκείνης της καραμέλας.Χριστέ μου τι σκέφτομαι...Τρελαίνομαι..Αποκοιμηθηκα για λίγα λεπτα..Ο γδούπος και το κάψιμο των λάστιχων στην άσφαλτο, με τρόμαξαν και ξύπνησα απότομα.. Για δευτερόλεπτα, προσπάθησα να καταλάβω που είμαι και τι συμβαίνει. Είχα ήδη προσγειωθεί.....στην πραγματικότητα. Πριν προλάβουμε να ακινητοποιηθούμε, ήδη ένιωθα πως τίποτα ίδιο δεν ήταν μέσα μου.Σαν να σκλήρυνα απότομα. Ξαφνικά δεν ένιωθα τίποτα..Ξεφύσησα ένα "Δεν γαμιέσαι..." και αποβιβάστηκα.