ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω μια περιεργη αισθηση που με ακολουθει τα τελευταια χρονια και θα ηθελα να τη μοιραστω.Ξερετε πως λενε οτι πολλα απο τα αγχη μας πηγαζουν απο τον τρομο του θανατου και την αδυναμια συνειδητοποιησης του; Ως ενα βαθμο, τον ανθρωπινο δηλαδη, το καταλαβαινω.Ομως καθε στιγμη που καθομαι να συλλογιστω τι θα σημαινε για μενα αυτο κι αν και ποσο θα μου στοιχιζε να ειναι σημερα η τελευταια μου μερα, για καποιον ανεξηγητο λογο δε με αγγιζει, δε με φοβιζει. Για εκεινο που ειμαι σιγουρη ειναι οτι θα προτιμουσα να ειναι σχετικα ανωδυνο. Κι επειτα σκεφτομαι μηπως κανω κατι πολυ λαθος, μηπως δεν εχω βρει το δικο μου προσωπικο νοημα σ αυτη τη ζωη. Ισως ενα δυνατο κινητρο. Κι απ την αλλη ειναι καποιες στιγμες με τον εαυτο μου που ειλικρινα μου προσφερουν μια υπεροχη γαληνη και ηρεμια. Οπως επισης και με τους συνανθρωπους μου, που μ εχουν αγαπησει, μ εχουν απογοητευσει, μ εχουν εκπληξει, μ εχουν αλλαξει, αυτους που εμειναν, αυτους που εφυγαν, τους καλους και χαμογελαστους, τους πονηρους και εγωκεντρικους, τελος παντων, πανω κατω, οσα βιωνει ενας ανθρωπος κατα τη συνηθη πορεια των πραγματων.Αλλα και παλι, συνεχιζω να πιστευω οτι σε περιπτωση που δεν ξυπνησω την επομενη μερα, ειναι ενα γεγονος που αποδεχομαι. Ισως να αρνουμαι να το κοιταξω καταματα και να αποτελει την αμυνα μου. Ισως παλι, εχω κανει τοσο πολυ κτημα μου την πεποιθηση της προσωρινοτητας και της ματαιοτητας της ζωης που μ εχει καταστησει αδιαφορη απεναντι σε τετοια τραγικα συμβαντα. Ειναι παραλογο; Εχετε αισθανθει ποτε ετσι;