ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι πρωτοετής φοιτήτρια σε ένα τμήμα το οποίο είχε βάση 15.500 στην Αθήνα. Έχει περάσει το πρώτο εξάμηνο και ακόμα δεν έχω κάνει μία ουσιαστική συζήτηση με ένα άτομο. Βλέπω παιδιά του τμήματος χαιρετιούνται μεταξύ τους, αγκαλιές, φιλιά και "αχ πόσο ωραία είναι τα μαλλιά/νύχια σου", "χθες το βράδυ πήγα στο κλαμπ και γνώρισα έναν/μία γκόμενο/γκόμενα" κτλ. Εν τω μεταξύ οι μισοί δεν γνωρίζονται κανονικά μεταξύ τους , μπορεί να μην θυμούνται ο ένας του αλλουνού το όνομα και πολλές φορές δεν συμπαθιούνται. Δεν θέλω να νομίζετε πως είμαι αντικοινωνική, δεν είμαι από αυτούς που λένε ότι " κανένας δεν αξίζει,όλοι είναι χαζοί, διπρόσωποι". Είμαι μέλος μίας παρέας και βγαίνω και γνωρίζω και εγώ όλα τα άτομα του τμήματος,και εννοείται πως περνάμε καλά. Απλά επιλέγω να μην λέω σε όλους από μία χαζομάρα μόνο και μόνο για να πιάσω συζήτηση και να γίνω αποδεκτή.Προτιμώ να χαιρετίσω να τους ρωτήσω κάτι για εκείνους, και αν θέλουν ας τα πούμε. Αυτό έχει, όμως, σαν αποτέλεσμα οι υπόλοιποι να μην θέλουν να με γνωρίσουν.Πολλές μέρες μάλιστα όποιο άτομο και να χαιρετίσω με ρωτάει "που είναι αυτή η κοπέλα;" "Που είναι ο τάδε κούκλος;", κανένας δεν θέλει να καθίσει ήρεμα και να τα πούμε και να γελάσουμε με ωραίο χιούμορ, όχι με κουτσομπολιό ή χαζοφλερτ. Και βλέπω κι άλλα παιδιά μες στο τμήμα που κάθονται πιο ήσυχα σε σχέση με την παρέα τους και είναι πραγματικά ενδιαφέροντα άτομα, γιατί τους μιλάω αν βρεθεί ευκαιρία, απλά δεν θέλουν να κάνουν ότι και οι υπόλοιποι. Δηλαδή όλοι εμείς που δεν θέλουμε να κάνουμε άσκοπες συζητήσεις είμαστε οι λάθος νέοι;