ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 2 χρονια με εναν ανθρωπο που με περναει 13 χρονια!Αρχικα γνωριστηκαμε μεσω fb και μετα απο 1 μηνα βρεθηκαμε και απο κοντα!Τον ερωτευτηκα πολυ ,οπως και αυτος!Εβλεπα το κατι διαφορετικο που ειχε σε σχεση με ολους τους αλλους που ειχα γνωρισει πιο πριν!μετα απο 6 μηνες σχεσης μου εξομολογηθηκε οτι ηταν χωρισμενος και μαλιστα εχει και ενα παιδι.Εχασα τη γη κατω απ τα ποδια μου!Μου τα ειχε κρυψει ολα και αυτο ηταν ο,τι χειροτερο για μενα.Ως δικαιολογια μου ειπε οτι δεν ηθελε να λεει τα προσωπικα του γιατι ακομη ημασταν λιγο καιρο μαζι κτλ κτλτ! Να σημειωσω οτι λογω αποστασης βρισκομαστε καθε 2-3 μηνες και η ολη σχεση μας στηριζεται στο κινητο και στο fb το διαστημα που ειμαστε χωρια!Ετσι λοιπον επειδη ακομα δεν ειχαμε γνωριστει καλα μου ειπε οτι δεν ηξερε που θα βγει αυτο με μας κ γι αυτο δεν ηθελε να πει τα προσωπικα του!Απο εκεινη την μερα ολα αλλαξαν μεσα μου!οτιδηποτε και αν γινει τα ριχνω πανω σ'αυτο.Ζηλευω φρικτα που ζει στην ιδια πολη με την πρωην του,για τις σχεσεις που εχουν λογω του παιδιου(οκ ξερω οτι ειναι γονεις κ οτι το παιδακι δεν φταιει σε τιποτε),για το οτι βγαινουμε εξω και συνεχως πεφτουμε πανω σε κουμπαρους,κουνιαδους,φιλους κ γνωστους και γω ειμαι σε μειονεκτικη θεση!Ξερω οτι δεν το αξιζω αυτο!Μπορει να ειναι υπερβολικο αλλα ποτε δεν ειχα συνηθισει σε τετοιες καταστασεις.Σε 2 μηνες θα παρω το πτυχιο μου και τοτε ολα θα αλλαζουν!Δεν μπορω καθε τρεις κ λιγο να πηγαινω να τον βλεπω γιατι ειμαστε πολυ μακρια.Δεν μπορω να τα παρατησω ολα και να παω εκει να μεινω μαζι του γιατι αυτο θελει πολλη σκεψη!Πρεπει να αφησω τη δουλεια μου,την οικογενεια μου,το σπιτι μου και να παω εκει με βαρκα την ελπιδα!Να εχω να αντιμετωπισω το παιδι του,την πρωην του κ ολο το σοι!τωρα μετα απο 2 χρονια που ειμαστε μαζι κ λογω της αποστασης αρχισα να κουραζομαι!Δεν υπαρχει πολυς χρονος ωστε να μιλαμε γιατι και οι 2 δουλευουμε,μετα ολο και κατι θα τυχει,καποιος θα ειναι κουρασμενος και θα κοιμηθει νωρις κτλ.Νιωθω οτι εχουμε απομακρυνθει πολυ πλεον και πραγματικα ενω τον αγαπω τοσο πολυ,οπως κ αυτος και τον πιστευω, δεν βρισκω κανεναν λογο ωστε να προσπαθησω για κατι ενω σε λιγο καιρο θα χωρισουμε!Εκεινος μου λεει αστο και θα δουμε κ να περασουμε καλα οσο καιρο μας απομενει κτλ!Ομως εγω δεν μπορω ετσι!θελω ξεκαθαρα πραγματα στη ζωη μου!Το ΄΄οσο΄΄ και το ΄΄θα δουμε΄΄ δεν μου λενε τιποτα!Εκεινος δεν μπορει να ερθει στη δικια μου πολη γιατι δεν γινεται να αφησει τη δουλεια του και την μητερα του που ειναι μεγαλη σε ηλικια και δεν εχει κανεναν αλλον σε περιπτωση που χρειαστει κατι! Τα βραδια οταν μου ερχονται ολα αυτα κλαιω,ειμαι τοσο απογοητευμενη,δεν ξερω τι να κανω!