ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άλλο ένα πρωί ξυπνάω και χωμένος κάτω από το πάπλωμα μου κοιτάω γύρω μου, το ταβάνι, το φως κρυμμένο πίσω από τις κουρτίνες, τον τοίχο δίπλα μου...Τότε συνειδητοποιώ ότι όλα όσα βλέπω στα όνειρα μου είναι απλά όνειρα... Μόνος λοιπόν κάθομαι και σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια...κάθε πρωί και κάθε βράδυ... Νιώθω σαν σφουγγάρι που απλά υπάρχω για να απορροφάω την δυστυχία, την πίκρα, την μιζέρια και ότι άλλο άσχημο των άλλων γύρω μου... Πόσες φορές σκέφτομαι και πείθω τον εαυτό μου ότι πολύ απλά δεν είμαι προορισμένος ούτε για έρωτες, αγάπες, ευτυχία... Έτσι και αλλιώς αγέννητος ήμουν ακόμα όταν όλοι λέγανε στην μάνα μου να κάνει έκτρωση. Πήγε μα δεν την έκανε...Δεν ξέρω πιστεύω πως αυτό στιγματίζει την ψυχή... Δεν με ήθελαν από τότε γιατί να με θέλει κάποιος τώρα ή μετά??!Και εγώ μαζεύω μέσα μου τα πάντα... Είμαι πάντα εκεί για όλους ακόμα και αν είναι εξαφανισμένοι χρόνια... Γιατί έτσι έχω μάθει...να είμαι εκεί!!! "Φίλοι"...πιο καλά γνωστοί θα έλεγα... είμαι πάντα εκεί όταν με χρειάζονται, στα καλά και στα άσχημα, αλλά ποτέ κανείς εκεί για μένα...οπότε μαθαίνω και εγώ να τα κρατάω για μένα, να μην εκφράζομαι, να μην μιλάω...απλά να υπάρχω... Οικογένεια...μια οικογένεια μπερδεμένη, ένα σωρό προβλήματα όπως όλες...και εγώ να προσπαθώ να βοηθήσω όπως καλύτερα μπορώ..μα αποτέλεσμα 0. Τι να κάνω όμως..26 χρονών πια και ακόμα να μένω με τους δικούς μου. Να μην φτάνουν τα λεφτά τις περισσότερες φορές ούτε για να πας μια βόλτα που λέει ο λόγος. Σχέσεις...ανύπαρκτες... Γιατί να γυρίσει κάποιος "γκόμενος" να κοιτάξει εμένα και να με ερωτευτεί όταν μπορεί να βρει κάποιον πολύ καλύτερο??! Κάποιον πιο όμορφο, έξυπνο, λεφτά, χωρίς όλα αυτά τα "μπαγκάζια". Όταν όλοι έχουν μάθει να ερωτεύονται μοντέλα και μαλάκες (το αιώνιο γκέι πρότυπο δηλαδή)...εγώ ένας νορμάλ άνθρωπος δεν πιάνω μία...Και θα έρθει μετά ο άλλος να μου πει για αυτοπεποίθηση. Και όταν είχα πάλι κανένα αποτέλεσμα... Έτσι και αλλιώς το είπαμε...δεν είμαι προορισμένος για αγάπες και έρωτες. Και υπάρχουν μέρες που το αποδέχομαι. Συμφιλιώνομαι με την μοναξιά μου αλλά έρχεται το βράδυ και ξαπλώνω και είμαι μόνος μου οπότε εκεί είναι που θέλω να φωνάξω η να κλάψω αλλά δεν μπορώ ούτε και αυτό πια. Οπότε πληγώνω τον εαυτό μου μόνος μου όσο συχνά μπορώ και έτσι κανείς δεν μπορεί να με πληγώσει παραπάνω τις περισσότερες φορές... Ακούγομαι αχάριστος το ξέρω. Όταν ο κόσμος έχει μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά. Άλλοι δεν έχουν να φάνε ή κοιμούνται στους δρόμους και εγώ που έχω το φαγητό μου και ένα κρεβάτι να κοιμάμαι γκρινιάζω για βλακείες. Ήθελα και εγώ μια φορά απλά να τα βγάλω από μέσα μου...να τα πω κάπου από το να τα κρατήσω άλλη μια φορά...Νόημα δεν βγάζουν και ανάθεμα είναι μόνο το 1% από αυτά που σκέφτομαι αλλά τα χάνω στο μυαλό μου όπως περνάνε οπότε γράφω ότι προλαβαίνω να συγκρατήσω.Υ.Γ: Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο και αν σας κούρασε...