ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήρθες χθες επίσκεψη. Εγώ δεν σε υποδέχτηκα όμως. Ήθελα να σε δω. Δεν ήθελα να σε δω. Όχι, ήθελα όσο τίποτε άλλο στον κόσμο να σε ξαναδώ. Δε μπόρεσα όμως να βρω τη δύναμη για κάτι τόσο απλό, όσο να σε δω στα μάτια, να σου χαμογελάσω, να σου πω επιτέλους αυτό που δεν είχα τη δύναμη και το κουράγιο, εφτά ολόκληρα χρόνια πριν ότι σε αγαπάω ακόμη και είμαι αθεράπευτα κολλημένος μαζί σου. Για δεύτερη φορά ξερίζωσα την καρδιά μου και προτίμησα να σαπίσω κλεισμένος στους 4 γνώριμους τοίχους του δωματίου μου, όπως τότε πριν σε γνωρίσω για πρώτη φορά.Κι αυτό όχι γιατί είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν κάποτε, καλό παιδί, δειλός, να φοβάμαι να μιλήσω και να κοιτάξω τα κορίτσια... Έγινα κάποιος άλλος. Ο Α. δεν υπάρχει πια, τουλάχιστον έτσι όπως τον ήξερες. Δε σε ενδιαφέρει νομίζω και θέλω να πιστεύω αυτό όμως, είχες παιχνιδάκια με αγοράκια διάφορα και έχεις τον πήχη ψηλά ("αγόρια και φασαρία").Ξέρω πως ποτέ δεν με αγάπησες, άσχετα με αυτό που είπες πέρυσι. Ξέρω το ρολάκι σου και το παιχνίδι σου, όπως είπαμε πολλές φορές ήδη. Ξέρω πως τα όμορφα λόγια σου και τα προστυχόλογα, η χημεία μας τότε το καλοκαίρι στη θάλασσα και οι υποσχέσεις για άστρα και ουρανούς, ήταν παραμύθια, απάτες και ψέμματα, δικά σου πάντα, φυσικά. Αυτό που δεν ξέρω όμως, είναι ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΕΣ ΧΘΕΣ...; Πάνω που βρισκόμουν σε μια τεχνητή Νιρβάνα, καλυμένος με τη συσσωρευμένη ζωτική ενέργεια (chi) δεκάδων σωμάτων άλλων κοριτσιών και γυναικών, ήρθες για να συγκλονίσεις την ήδη ταραγμένη καρμική μου υπόσταση για άλλη μια φορά, σα να μη σου έφταναν οι πληγές που χάραξες πάνω μου, εδώ και τόσα χρόνια...Τί θέλεις από εμένα; Τί; Αφού δε με θέλεις. Εγώ σε ήθελα και τότε... Και τώρα... Αν μάθαινες τα ρεκόρ μου και τις "τέχνες" μου, δεν θα ήθελες ούτε χειραψία να κάνεις μαζί μου, όχι να με πάρεις αγκαλιά, ή να με φιλήσεις, έστω και στο μάγουλο, έστω και μόνο για τα χρόνια πολλά κι ευχές για τις γιορτές... Είμαι σχεδόν σίγουρος πως με μισείς και πρέπει να είναι έτσι, αφού με κατηγόρησες πως σου έκανα "κακό" τότε, ακριβώς όπως σε είχαν δασκαλέψει, ακόμη κι αν εγώ είχα αντισταθεί και με πόνο ψυχής, σου είχα πει "να βρεις ένα αγόρι της δικής σου ηλικίας"... Θυμάσαι; Μπα, αποκλείεται να θυμάσαι, εσύ είχες ξεχάσει μέχρι και το δώρο που μου ζήτησες, εκείνα τα σκουλαρίκια... Πέρσυ όμως που είχες έρθει, μπορεί να μου είπες αυτά που μου είπες, όμως εγώ το θυμόμουνα σαν χθες και σου έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα πάνω μου κι έμεινα χρονιάρες μέρες ταπί, γιατί ήθελα να κρατήσω την υπόσχεσή μου προς εσένα (αντίθετα με τις δικές σου υποσχέσεις σε μένα).Δεν ήθελα να με δεις έτσι. Δε μπορούσα να σε αντικρύσω. Εξάλου δεν θα είχαμε κάτι να συζητήσουμε μαζί. Πάλι θα μου πετούσες καμμιά ατάκα για να με πονέσεις, όπως τις περυσινές. Η επίσκεψή σου... Ήταν ευλογία, γιατί κατά βάθος και την περίμενα, και την ήθελα. Ήταν όμως και κατάρα. Γιατί το πήρα απόφαση πια. Από δω και πέρα δεν ψάχνω τίποτε, δεν ελπίζω τίποτε, τέρμα οι σχέσεις κι οι αναζητήσεις. Καμμιά δεν θα σε αντικαταστήσει μέσα μου, ακόμη κι αν είσαι η καταστροφή μου. Τα μαύρα ρούχα μου θα τα κρατήσω όμως, τελικά. Σου πάνε και μου πάνε. Σε εσένα προβάλλουν τον εσωτερικό σου κόσμο τέλεια και σε μένα κάνουν αντίθεση, απλά.Καλή χρονιά, χρόνια πολλά κι εσένα και τα αγοράκια που βρίσκεστε μαζί. Αν αυτοί που με βλάψανε δεν κάνουν κάτι χειρότερο φέτος (γιατί με βλάψανε και σωματικά πριν δύο χρόνια), ίσως την επόμενη πρωτοχρονιά, αν έρθεις ξανά, να είμαι ακόμη εδώ και να βρω το κουράγιο, έστω να ρθω να σε υποδεχτώ και να ανταλλάξουμε ευχές, έστω και ψεύτικες. Σε φιλώ, σε αγαπώ κι η τελευταία μου πνοή θα είναι το όνομά σου, το όνομά μας. - Ο Α.