ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το ξέρω ότι η ερώτηση είναι κλισεδάκι, αλλά μπήκε το 2016 και δεν βλέπω να αλλάζει κάτι. Θα μου πείτε, κάτσε μαντάμ, ακόμη δε μπήκε. Ακόμη δε προσπάθησες. Όμως σκεφτείτε λίγο...είμαι 19. Δεν έχω αγόρι. Σάββατο βράδυ και γιορτινό, παρακαλάω τις φίλες μου για ένα καφέ (γιατί αν προτείνω ποτό θα ζητήσω πολλά). Πάλι παρακαλάω. Πάλι συμβιβάζομαι. Πάλι κάνω υποχωρήσεις. Να δείτε που θα καταλήξουμε σε ένα σπίτι ως τις 10. Θα πω ναι γιατί απλούστατα δεν έχω άλλη επιλογή. Θα το φάω στη μάπα όπως κάνω τόσα χρόνια τώρα. Σκέφτομαι πως αν είχα ένα αγόρι, θα έσωζε τη κατάσταση, θα έκανα περισσότερα πράγματα. Έχω κουραστεί να ζητιανεύω πράγματα που άλλα παιδιά στην ηλικία μου τα έχουν δεδομένα. Πείτε μου, θα τρελαθώ, ζητάω πολλά; Να πάμε μια βόλτα μέρες που είναι; Κάθομαι σα το χαζό κάθε βράδυ μόνη μου σε ένα λάπτοπ να χαζεύω και να βλέπω τσεκ ιν. Τόσα χρόνια κάνω υπομονή και κινώ εγώ τα νήματα σ' αυτό το θέμα. Αγαπάω τις φίλες μου και τις θέλω, δε με νοιάζει να βγω με τον οποιοδήποτε, μόνο μαζί τους. Αλλά δεν θέλουν. Εγώ δεν είμαι κοινωνική, δε ξέρω άτομα για να βγω. Αλλά και πάλι όπως είπα εγώ θα το ήθελα αυτό με τα άτομα που ήδη γνωρίζω, τις φίλες μου. Κάνω λάθος που συμβιβάζομαι σ' αυτό το θέμα, εφόσον δε με καλύπτουν; Πιστεύω ότι δε μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου σ' ένα αγόρι, αλλά και αυτό σιγά μην έρθει, μόνο και μόνο επειδή το θέλω δε πρόκειται... Και που να το βρω, μες στους 4 τοίχους που κλείνομαι; Συνειδητοποιώ ότι για μια ακόμη χρονιά δε θα έχω αυτό που θέλω. Έχω απελπιστεί σ' αυτό το θέμα, νιώθω ότι τα νιάτα μου θα τα φάω σπίτι. Ξέρω ότι το πρόβλημα μου δεν είναι σημαντικό μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν σ' αυτό το πλανήτη ειδικά τα τελευταία χρόνια, αλλά νιώθω ότι χάνω τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου... Πολλά παιδιά πρέπει να με καταλαβαίνουν πιστεύω. Μια γνώμη θα ήταν επιθυμητή...ευχαριστώ με όσους ασχολήθηκαν έστω με μια ανάγνωση!