ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κατι εχω καταλαβει οτι τραβας τα ζορια σου και το προσωπικο σου κουπι. Οπως ολοι μας θα λεγα. Ψαχνεις απεγνωσμενα να βρεις την ακρη σου μεσα σε ιδεες και βιβλια ψυχολογιας ισως. Ξερεις, την εχω περασει αυτη τη φαση. Ειχα αγορασει και γω καποτε κατι βιβλια αυτογνωσιας. Πολυ κακη μεταφραση, πολυ αχαρο βιβλιο. Δε μου ειπε κατι που δεν ηξερα. Μπορει να ετυχε βεβαια και το βιβλιο να μην ητανε καλο. Παει καιρος που δε ψαχνω την αληθεια μου σε φιλοσοφιες και ψυχολογιες. Η αληθεια μου ειναι οι ανθρωποι που αγαπω. Καμια φορα στεναχωριεμαι γιατι αυτοι που αγαπω δεν ειναι παντα αυτοι που επιλεγουν να μεινουν κοντα μου. Σαν να αγαπω λαθος ανθρωπους. Επιλεγω ανθρωπους, κι αυτοι επιλεγουν τελικα αλλους ανθρωπους. Αυτο οχι μονο στον ερωτα, αλλα και στη φιλια. Και μου χει στοιχισει αρκετα, η προδοσια των δικων μου συναισθηματων. Μεχρι στιγμης εχουν μεινει κοντα μου ανθρωποι που δε διαλεξα αλλα με διαλεξαν. Αλλα καμια φορα αποφασιζεις οτι ισως φτανει να κυνηγας την ευτυχια και να μη μπορεις να την πιασεις, καμια φορα πρεπει να αγκαλιασεις αυτα που σου δινονται απο μονα τους, γιατι στην τελικη σε αγαπουν και εχουν να σου δωσουν. Εχεις συνηθισει βεβαια στα περιπλοκα, και στο κυνηγητο, και στο φτυσιμο, ομως μηπως τελικα η ομορφια κρυβεται στο απλο και ξεκαθαρο; Οσο για σενα, κι εσενα δε μπορω να σε φερω πισω αφου δε θες. Δε μπορω ομως να συμφιλιωθω με την απωλεια σου, αν και ξερω οτι μαλλον δε θα σε ξαναδω. Ομως δε μπορω να δεχτω οτι σε εχασα, γιατι οσο ζουμε υπαρχει ελπιδα. Η απωλεια ειναι οριστικη μονο με τον θανατο. Στην τελικη δε ψαχνω αληθειες, ολες οι αληθειες που αναζητω βρισκονται μεσα μου. Μου φτανει που μαγαπησες καποτε. (?) Η μηπως οχι... Οχι δε μου φτανει, αλλα αφου σου φτανει εσενα και εχεις συμφιλιωθει με την απωλεια μου... Ολα ειναι δρομος. Ισως καλο ειναι να χανομαστε που και που και να ανακαλυπτουμε καινουρια μονοπατια. Μονο ετσι μπορουμε να εξελιχθουμε. Με ποναει που δε μιλαμε. Τοσα χρονια ησουν το σταθερο μου σημειο αναφορας, ισως οχι στη ζωη μου αλλα στο μυαλο και την καρδια μου. Παντα υπηρχες ως ιδεα διπλα μου, και στο παρασκηνιο σε καθε εικονα ησουν μεσα. Σε αγαπησα τοσο πολυ, σε αγαπω τοσο πολυ, σαν να εισαι εσυ η αδερφη ψυχη μου. Και γιαυτο μου ειναι αδυνατο να σε αποχωριστω. Θα συνεχισεις να βρισκεσαι εκει, οσο αρρωστο κι αν μπορει να ειναι αυτο. Εχω μαθει να ζω με την απουσια σου δυστυχως.