ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ένας 11 χρόνια μεγαλύτερος μου θέλει να βγούμε και προφανώς του αρέσω, είναι επιφανειακό αυτό που θα πω αλλά δε μου κάνει το κλικ από άποψη εμφάνισης, αλλά εχει πολύ χιύμορ, θα βγω μαζί του να πιούμε ένα ποτό, να γνωριστούμε, να γελάσουμε, θέλω να δω αν θα μου βγει κάτι αν και μέσα μου κάτι μου λέει ότι μάλλον δε θα μου βγει... Μετά ενδιαφέρεται για μένα ένας κοντά στην ηλικία μου, είναι από άλλη πόλη, μιαμιση ώρα μακριά και είναι διατεθειμένος να έρχεται για να πίνουμε καφέ, να γνωριστούμε και όπου βγει, η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε πολλά κοινά, κάτι λείπει στο εγκεφαλικό επίπεδο και δε ταιριάζουν τα γούστα μας... Μετά είναι ο πρωην που θέλει επανασύνδεση, αλλά ζει πολύ μακριά, τα σπάσαμε, ξενερώσαμε, κανένας μας δεν κάνει πίσω, ούτε εγώ πάω εκεί που είναι, ούτε αυτός εδω που είμαι. Και μετά είναι η καλοκαιρινή μου περιπέτεια, ένας ξένος που δε χορτάσαμε ο ένας τον άλλον φυσικά, που θέλει να βρεθούμε κάπου στην Ευρώπη αλλά εγω βαριέμαι να ξεκουνηθώ. Και τέλος είμαι εγώ, που θα ήθελα να είμαι αληθινα ερωτευμένη με κάποιον για να ασχοληθώ και ο,τιδήποτε άλλο απλώς είναι λιγο. πχ αν με έπαιρνε τηλ. ο Ταδε από το παρελθόν μου που δεν έγινε ποτέ τίποτα μεταξύ μας, θα έτρεχα...αλλά δε θα γίνει ποτέ. Και μια μέρα θα παντρευτώ ή θα κάνω σχέση από συμβιβασμό; Πόσο με πνίγει η ιδέα! Άραγε δε μπορώ να ερωτευτώ και να ξεκουνηθώ για κανέναν εξαιτίας του Ταδε; Τον αγαπάω από όταν ήμουν 10 και έχουν περάσει 15 χρόνια... Γιατί νομίζω ότι με καλύπτει σε όλα; Η όψη του, το χαμόγελό του, το μυαλό του, το χιούμορ του... Τα φιλιά του, η χημεία μας, αλλά ποτέ δεν έγινε κάτι παραπάνω. Τον χαίρεται κάποια άλλη πια... Ίσως δε με ήθελε ποτέ αρκετά όπως εγώ κάποιους από αυτούς που με περιτρυγιρίζουν. Άτιμα απωθημένα... Μας στοιχειώνουν και δε μπορούμε να προχωρήσουμε...