ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εξομολογούμαι ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θα ήθελα να μπορώ με κάποιον τρόπο να μιλήσω για όλα μου τα συναίσθηματα, για όλες τις εικόνες, τις μυρωδιές, τους ήχους που έχω στο κεφάλι μου, κάθε φορά που μια ανάμνηση κάνει ΤΖΑ>! Τόσες αναμνήσεις, τόση αδρεναλίνη, τόση ζωή, τόσο αίμα να κοχλάζει στην παραμικρή φλεβίτσα, κι εγώ να καπνίζω, μην μπορώντας να ΣΑΣ εξηγήσω πώς αισθάνομαι μετά από όλα όσα ως τώρα είδα, μύρισα,άκουσα, άγγιξα, γεύτηκα, αισθάνθηκα...Είναι τόσα πολλά και τόσα λίγα, τόσο σημαντικά για μένα, τόσο ασήμαντα για εσάς, τόσο λογικά και τόσο παρανοϊκά. Μα πραγματικά σας το λέω, θέλω να εκτοξευθώ κάπου προς τα πάνω και να με δείτε όλοι, να λάμψω για λίγο σαν ηλίθια πυγολαμπίδα...γιατί όλα αυτά που νιώθω δεν βγαίνουν ποτέ όλα προς τα έξω και ποτέ εκεί που πρέπει. Πού θα πάνε όλα αυτά όταν πεθάνω;;Ποιος άλλος νιώθει όπως εγώ; Κοιτάζω γύρω μου και θέλω να τα ξεσκίσω όλα με τα δόντια μου, να τα *αμήσω όλα, γιατί ξέρω ότι θα πεθάνω κάποτε και δεν με τρομάζει....όμως ΤΟ ΞΕΡΩ και είναι το μόνο βέβαιο πράγμα, και μέχρι τότε θέλω τα πάντα και τίποτα, θέλω να με αφήσετε στην ησυχία μου και θέλω να είστε όλοι εδώ και να ουρλιάζετε στο αυτί μου, θέλω να είναι για πάντα νύχτα αλλά το σκοτάδι με τρομάζει, θέλω να γνωρίσω κάθε άνθρωπο πάνω στη Γη αλλά δεν μου φτάνει ο χρόνος....Τικ τακ το ρολόι, κι εσένα.... εσένα που σε άγγιξα και στέγνωσε το στόμα μου...εσένα θέλω να σε δω να με κρατάς με το δυνατό σου χέρι και να με κοιτάς όπως με κοίταξες την πρώτη φορά που με είδες, και δεν θέλω να σου πω μεγάλα λόγια γιατί ξέρεις....έρωτας είναι και περνάει, αλλά ΤΩΡΑ είναι έρωτας, είναι καψούρα, είναι παραλογισμός, είναι μύθος, και θέλω να μοιραστώ μαζί σου την παράνοιά μου, γιατί η παράνοια είναι μεγάλη και τα δικά μου χέρια αδύναμα να την κουβαλήσουν όλη.....