ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι εκείνες οι στιγμές που παρασυρμένη απ τη μοναξιά ανοίγεις το κινητό στ όνομα του και είσαι έτοιμη για το κατεβατό που ποτέ δεν του εγραψες.υποθετεις πως λίγη γκρίνια λίγο πισωγύρισμα θα σε ξεβαλτώσει απ το τίποτα της καθημερινότητας.Πρεπει κάποια στιγμή να τα μάθει αλλωστε.Ποιον κοροϊδεύεις ..δεν έχεις πάλι τα μούτρα να πεις την αλήθεια σου.αυτη που τόσο άσχημα απαιτούσες και αυτή που τόσο καλά έκρυβες. Πάλι εγώ φταίω; Ο καθρέφτης σου γελάει. Πότε παραδέχτηκες πως έφταιγες;-Μα τα παιδικά μου χρόνια;- κλείσου στο παρελθόν και αυτοκτόνα.Εκεί στα πρώτα -αντα πιάνεις το ταβάνι και του μιλάς ξεκάθαρα.Τι έκανα λαθος;και το πτυχίο που πηρα;και τα άλλα χαρτιά που μαζεύω;- ε όχι και στον μπλε καδο..και οι μάχες με το σωμα;και η βοήθεια σου σε γνωστούς και αγνωστους;το καλό παιδί δε κερδίζει ούτε καραμελα;εχει ζάχαρη ξεκολλα..ναι σωστα.ουτε μια αγκαλια;από ποιον;από οποιον.ο καθρέφτης κόλλησε και το ταβανι.Ουρλιάζεις πως γελά καλύτερα όποιος γελαει τελευταιος.Κι αν το τέλος είναι όταν θα ναι αργά;Νιώθεις ενοχές για τη μιζέρια που δημιουργείς όταν τόσος κόσμος λιμοκτονεί πεθαίνει κι εσύ κολλημένη στο κλαρί σου έχεις χάσει το δάσος χρόνια τώρα.Άντε και του χρόνου μ ένα καλό παιδι.Ειναι η σειρά σου να γελασεις.Ποτε βρήκες καλό παιδί και σ αρεσε;ποτε βρήκες καλό παιδί και είπες να δώσεις ευκαιρια;π ο τ ε.ΟΟΟχι πάντα ήθελες τον λύκο όχι τον πριγκηπα.ναι αυτόν που είναι άντρας αντισυμβατικός και ..γιατί σταμάτησες να γελας;μαλακας πες το.Και η ρουτίνα που σιχαίνεσαι και τα παιδια που τα βλέπεις κι αλλάζεις άποψη για τον Ηρωδη;Ε όχι να μαγειρεύω και να τινάζω χαλιά για να γυαλίζει βέρα στο δάχτυλο – στο μεσαίο θα μπει – και να λέω μετά από χρόνια μου φαγες τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου..της ποιας;μα δεν ζουσαμε.Στα λεγα εγω..σταματα μαμα…σταματα.γερασα…