ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι ευχαριστημένος από τη ζωή μου. Κοντεύω τα 30 κι έχω καταφέρει πολλά. Είμαι μορφωμένος, έχω σπουδάσει, έχω τη μόνιμη δουλειά μου, με καλά για την εποχή λεφτά, έχω το δικό μου σπίτι και ζω ανεξάρτητος σε μια επαρχιακή πόλη. Στη δουλειά μου εργατικός, αγαπητός από τους συναδέλφους και αρκετά υπεύθυνος και αποδοτικός στο αντικείμενό μου. Σαν άνθρωπος είμαι αισιόδοξος, η ψυχή της παρέας, θετικός, αστείος, κοινωνικός. Έχω τα χόμπυ μου, τους κολλητούς μου, ασχολίες για να μη βαριέμαι, κάνω ταξίδια. Σαν άντρας θεωρητικά είμαι ωραίο παιδί, έχω πέραση στις γυναίκες κι έχω αυτοπεποίθηση. Απλά το θέμα είναι ότι είχα πιο παλιά στα 20+ μία σχέση δύσκολη, η οποία μόλις τελείωσε με γονάτισε, έκανα καιρό να συνέλθω και πλέον εμπιστεύομαι δύσκολα. Δεν ανοίγομαι, δε δένομαι, δεν κάνω μεγάλες σχέσεις, με το φόβο του να μην πληγωθώ ξανά. Κι ενώ θεωρητικά είμαι ο "ιδανικός" αναλώνομαι σε ξεπέτες και τίποτα περισσότερο. Μέχρι να βρεθεί σιγά σιγά μια καλή κοπέλα, να αράξω και να φτιάξω τη ζωή μου...Η από πάνω παράγραφος περιγράφει την εικόνα που έχουν όλοι για μένα.Εγώ όμως είμαι κάτι άλλο. Από μικρός ήξερα ότι μου αρέσουν τα αγόρια. Με σιχάθηκα γι' αυτό, προσπάθησα να το σβήσω, να "αλλάξω", να το διορθώσω, πλήγωσα κοπέλες που μπήκαν στη ζωή μου, κορόιδευα τους δικούς μου ανθρώπους, τους κολλητούς μου, τον ίδιο μου τον εαυτό. Προσπάθησα αποτυχημένα να κάνω str8 σχέσεις γιατί "έτσι πρέπει ρε μαλάκα, δεν είσαι τέτοιος" - ούτε να το πω από μέσα μου δεν ήθελα - και πάλι πίεση και κλάμα και άγχος και κρίσεις πανικού. Και έξω φορούσα τη μάσκα μου - η ψυχή της παρέας. Κοντεύω τα 30 και έχω αμφισβητήσει τον ίδιο μου τον εαυτό, μου έχω τσαλακώσει την αυτοπεποίθηση αφού και στις σχέσεις σεξ έκανα με τα χίλια ζόρια γιατί "έπρεπε", με αποτέλεσμα να βυθίζομαι ακόμη περισσότερο στη μοναξιά μου, τη δική μου μοναξιά, αλλά και να πληγώνω κοπέλες που νόμιζαν ότι έφταιγαν οι ίδιες.Γιατί ρε κοινωνία είσαι έτσι; Γιατί ρε μάγκα str8 κράζεις; Εσένα άμα σου πούν να πας με άντρα θα μπορέσεις να αποδώσεις; Θα σου σηκωθεί; Θα το γουστάρεις; Καταλάβετέ το, γαμώτο. Δεν είναι επιλογή. Είναι η φύση. Είμαι ένας φυσιολογικός άντρας σαν όλους που βλέπεις στο δρόμο, στη δουλειά, στην παρέα σου, στην οικογένειά σου που τυχαίνει να καυλώνω με αντρικά κορμιά. Με σιχαίνομαι γι' αυτό, θέλω να το αλλάξω, θέλω να κάνω οικογένεια, παιδιά και να ζήσουμε happily ever after, όμως ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ! Δεν εξαρτάται από εμένα γαμώτο. Το προσπαθώ χρόνια και δεν γίνεται.Όλα αυτά με έχουν κρατήσει στο να μην απολαμβάνω τίποτα. Θεωρητικά, είμαι ο ιδανικός... Εγώ όμως νιώθω ένα τίποτα. Δεν έχω ευχαριστηθεί τον έρωτα, τη συντροφικότητα, την αγάπη, το sex έτσι όπως τα θέλω. Πόσο μάταιο αλήθεια να ορίζεται ολόκληρη η ζωή σου, επειδή μεγάλωσες με κάποια στερεότυπα που το μόνο που μπορούν να σου προσφέρουν είναι τύψεις και ενοχές.Όμως ο καιρός περνούσε κι έπρεπε κάτι να κάνω γι' αυτό. Σιγά σιγά άρχισα να μπαίνω σε gay sites, να γνωρίσω κόσμο, να ψαχτώ... Αλλά ξενέρωσα γιατί δεν είμαι της gay ιδιοσυγκρασίας, sex κι άντε γειά. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν είμαι ο μοναδικός που νιώθει έτσι στον κόσμο. Άραγε θα βρεθεί κάποιος και για μένα; Να ζήσω τον έρωτα, μια αγκαλιά, ένα χάδι. Όχι το ψεύτικο από κοπέλες. Αυτό που με καίει κάθε μέρα και πιο πολύ. Δεν βρήκα κάτι. Ίσως δεν έψαξα αρκετά. Ίσως δεν τόλμησα. Είναι κρίμα γιατί έχω τόση καύλα να δώσω που πάει χαμένη...Τουλάχιστον πλέον μπορώ να συμβιβαστώ στην ιδέα και να το πω και δυνατά στον εαυτό μου. Είμαι gay. Το πρώτο βήμα έγινε.Πλέον μένει να δούμε τη συνέχεια της ζωής μου μετά από αυτή την ανακουφιστική διαπίστωση.Απλά πείτε μου ότι είναι κι άλλοι στην ίδια φάση και δεν είμαι κανένα φρικιό της ζωής. Περνάω δύσκολα γαμώτο μέσα μου και δεν ξέρω μέχρι πότε θα αντέξω...Υ.Γ. Αφορμή για την εξομολόγηση στάθηκε η ταινία Shelter που είδα τυχαία πρόσφατα και με ταρακούνησε. Με απογείωσε. Με συγκίνησε. Και με έκανε να καταλάβω ακόμα πιο ξεκάθαρα τι θέλω. Ένα γαμημένο άνθρωπο δίπλα μου να μ' αγαπήσει γι αυτό που είμαι. Χωρίς να χρειάζεται να κρύβομαι. Το εύχομαι στον καθέναν σας. Γιατί ό,τι και να έχεις στη ζωή σου, μόνο με την αγάπη νιώθεις ολοκληρωμένος. (Πόσο μελό ρε γαμώτο - και δεν είμαι έτσι. Όμως αυτό έχω ανάγκη)