3.2.2016 | 16:07
ειλικρινά
Δε μπορώ να σου μιλήσω και γι αυτό ό, τι θα σου στελνα το γράψω εδώ. Ακόμη δε μπορώ να πιστέψω πόσο άσχημα διάλεξες να φερθείς σε μένα, που σαγαπησα και σε ένιωσα τόσο. Τον εαυτό σου πλήγωσες περισσότερο. Ζούμε σαν ξένοι πλέον κι όμως, όταν έμαθα τελικά ότι η αδερφή σου θα γεννήσει κοριτσάκι - που ξερα πως το περίμενες πως και πως- δε μπόρεσα παρά να μη χαρώ τόσο. Κλαίω γιατί μας είχα φανταστεί να πηγαίνουμε μαζί στο νοσοκομείο και να είμαι κοντά σου και σε αυτή σου την στιγμή. Δε θα γίνει όμως. Με διέγραψες σα να ήμουν ο τελευταίος εχθρός, σα να μην υπήρξα και σε άγγιξα ποτέ. Ας είναι. Εγώ σε ερωτευτηκα και σε αγάπησα αληθινά. Τίμησα όσα σου είπα και έδειξα. Δε πρόδωσα τον εαυτό μου. Και σίγουρα δε μπορώ να απαξιωσω όλα τα πανέμορφα επειδή εσύ τα έθαψες. Καλή ζωή. Μακάρι κάποτε να καταλάβεις.
