7.2.2016 | 20:29
γλυκοπικρες αναμνησεις ενος κυριακατικου απογευματος
σημερα τον σκεφτομαι παραπανω απο ο,τι τις αλλες μερες και πιανω τον εαυτο μου να σκεφτομαι πως θα ηταν τελικα εαν εμενα μαζι του.σε ιδανικες συνθηκες θα ηταν υπεροχα.ελα ομως που εγω και εκεινος χωριο δε κανουμε μαζι και ολο σφαξιματα και τσακωμους θα ειχε η υποθεση.καλυτερα λεω και καθησυχαζομαι.εγω εχω αλλα τωρα στη ζωη μου, συνεχιζω να καθησυχαζομαι...δεν εχω εκεινον ομως στη ζωη μου μια φωνουλα λεει απο μεσα μου.η ρομαντικια μικρη φωνουλα που εχει μεινει ακομη μεσα μου μαλλον ειναι..τετοια ωρα θα ειμασταν μαζι..και τι θα καναμε;θα σαπιζαμε σε ενα καναπε,δημιουργικοτητα μηδεν !(λεει η μια φωνουλα)και το σαπισμα στον καναπε καλο ειναι.εκει εχεις τη ζεστασια και την αγκαλια που θελεις.(λεει η αλλη φωνουλα)θα γινω καλα γιατρε μου;;;;(ειναι πολυ δυσκολο τελικα να αποκοπεις ψυχικα απο εναν ανθρωπο που για τρια χρονια ηταν κατι το οποιο οι λεξεις ειναι λιγες τελικα για να το περιγραψουν)