ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι σε σχέση 3 χρόνια (στα 30κάτι μας). Έχω συνειδητοποιήσει μέσα σε αυτό τον καιρό οτι δυστυχώς είμαι με μία κοπέλα με καθόλου αυτάρκεια και μηδενική άποψη και γνώμη και ανυπόφορα προσκολλημένη στην οικογένειά της. Ύστερα απο διάφορα γεγονότα κατάλαβα οτι δεν πρόκειται να αλλάξει και δεν έχει καμμία διάθεση να ανεξαρτητοποιηθεί και να φιλτράρει ότι της λένε οι δικοί της. Πλέον έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον που είχα για εκείνη. Δεν της έχω πει ανοιχτά πόσο με πληγώνει που ένα μορφωμένο, έξυπνο και συναισθηματικό άτομο σαν και αυτή να μην μπορεί να κάνει ένα βήμα μόνη της. Της ζήτησα να χωρίσουμε λέγοντάς της οτι είμαστε διαφορετικοί και οτι εγώ απλά είμαι πιο αυτάρκης και ανεξάρτητος. Δεν το δέχτηκε. Ζήτησε να το ξαναπροσπαθήσουμε και συμφώνησα γιατί νοιάζομαι για αυτή και πίστευα οτι μπορεί να άλλαζε. Όμως δεν άλλαξε στο ελάχιστο με αποτέλεσμα να μην το αντέχω άλλο.Αυτό που τριγυρνάει συνεχώς στο μυαλό μου είναι: της λέω ίσα και σταράτα για ποιούς λόγους δεν νιώθω πλέον τίποτα για εκείνη ή συνεχίζω να της λέω οτι απλά είμαστε διαφορετικοί και δεν υπάρχει μέλλον; Είναι σωστό να κρίνω την οικογένεια της και τα λάθη τους στην χειραγώγησή της ή να μην τους αναφέρω καθόλου και απλά να της δικαιολογηθώ ότι είμαστε πολύ διαφορετικοί και για αυτό έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για εκείνη; Εγώ θα φύγω απο τη ζωή της. Είναι σωστό να της τα πώ όλα αυτά πριν φύγω ή να την αφήσω στην "θαλπωρή" της;