16.2.2016 | 02:53
Ρομαντική;
Ακούω το soundtrack της Amelie, το αγαπημένο μου.Μουτζουρώνω με λαδοπαστέλ, μολύβι και κάρβουνο λίγο χαρτί(πόσο καιρό έχω να σκιτσάρω). Γράφω χαζούς στίχους για κάποιον που δεν είμαι σίγουρη πλέον για ποιον. Λατρεύω τις βόλτες στο Θησείο, ειδικά το βράδυ, ανάμεσα στον κόσμο, χαμένη στη μουσική του δρόμου και χαζεύοντας τους περαστικούς. Αγαπώ τις βιβλιοθήκες, ειδικά όταν αγγίζω ένα παλιό βιβλίο. Πάντα σκέφτομαι και τους άλλους τους αναγνώστες. Και βυθίζομαι στην απελπισία που προκαλεί η έλλειψη κάποιου συγκεκριμένου νοήματος, κάποιου συγκεκριμένου σκοπού και... Αναρωτιέμαι πως τα κατάφερα έτσι, και νόμιζα ότι είμαι ρεαλίστρια! Να χαζεύεις τ' άστρα(τα παιχνιδιάρικα σύννεφα, τον μολυβένιο ουρανό ΟΛΑ) μα να πατάς γερά στη γη. Νιώθω ώρες-ώρες ότι είμαι τεράστια σπατάλη και ότι δεν μπορώ να είμαι χρήσιμη πουθενά. Ίσως απλά είμαι πολύ τεμπέλα. Τι να σας πω... τέλειωσε και το soundtrack!
